Ant-stralia

Ze zijn er in vele soorten en maten, en ze zijn allemaal hier.
Ik ben er van overtuigd dat je waar dan ook in Australië, een vierkante meter grond kunt onderzoeken en je vindt er minstens 10 mieren. Gemiddeld. En misschien is die schatting nog wel aan de lage kant. Nog nooit heb ik een land bezocht waar je soms letterlijk strompelt over de mieren, of over de termietenhopen. Op enkele stukken van de Savannah Way en nu omhoog in het schiereiland York staan zo vreselijk veel van de mysterieuse bouwsels dat het lijkt of er een buitenaards ras is neergestreken. Of ze lijken op versteende soldaten uit een nooit uitgevochten oorlog.
En echt waar, als je uit de auto stapt, dan zit er binnen 10 seconden een mier op je been. En geloof me, sommige soorten kunnen bijten!
De grootste mieren die ik tot nu heb gezien, liepen langs de rivier bij Mount Surprise. De wachters of soldaten uit de kolonie hadden koppen zo groot als speldeknoppen. Ze waren wel 2 cm lang maar gelukkig niet agressief.
Op dit moment zit ik in het Lakefield Nat. Park (boven Cooktown) en zie ik mieren met groene achterwerken lopen. Geen geintje. Hun lijfjes hebben de kleur van dooie blaadjes, dus ze vallen verder nauwelijks op. De droge tijd loopt ten einde dus er liggen nogal veel dooie blaadjes op de grond. Toch zijn de meeste bomen nog groen. Ze laten niet alles tegelijkertijd vallen. Er zijn zelfs bomen, gumtrees, die kunnen in tijden van erge droogte zelfs complete takken laten vallen. Er blijven dan slechts verschrompelde zwarte stompjes over aan de hagelwitten stam. Heel raar gezicht.
De laatste week waait het steeds hard, dat is waarschijnlijk een bijkomstigheid van het “build-up” seizoen, waarin grote wolken gevormd worden, soms overgaand in onweer maar meestal ’s avonds weer oplossend. Hoewel het verder zuidelijk aan de oostkust al stevig heeft geregend, heb ik mijn routeplanning blijkbaar gunstig gekozen, want ik heb nog steeds geen regen van betekenis gehad, na Alice Springs dan. Ik sprak vanmorgen enkele lokale jongemannen, die op zwijnenjacht waren geweest, en zij zeiden dat het de komende dagen ook niet zal gaan regenen in deze buurt. Mooi.
Het jagen op everzwijnen, van die zwarte met slagtanden, is hier zo’n beetje tijdsbesteding nummer 1. Overal zie je Toyota “utes” rondrijden, dat zijn Landcruisers met een laadbak in plaats van achterbank en zo, met daarop een paar kooien met honden van de categorie pittbull-plus. Een van die mannen liet mij zijn trofee zien van de laatste jacht, een grote zwijnenkop waarvan hij de bek nog even opendeed, om de tanden goed te laten zien. Nou, dat hoefde niet echt want die staken al heel wat cm’s langs de bovenkaak omhoog. Om het verhaal weer rond te breien, de mieren hadden inmiddels bezit genomen van de zwijnenkop...