Snikheet

Gisteren was weer zo'n dag. Te heet om buiten te zitten en te zonnig om binnen te zitten.
Wat te doen?!
Naar het strand.
En omdat ik graag vlieg, naar een soarplek.
Dit keer leek Long Reef de enige bevliegbare stek te zijn, vanwege NO-wind.
Na een dik half uur door de wirwar van Sydney's stratenplan te rijden kwam ik aan bij deze lokatie. Op de headland ligt een golfbaan en aan het randje daarvan loopt een pad dat gebruikt wordt door trimmers. De wind was nog een beetje te weinig om te blijven hangen dus ik ging er eens goed voor zitten, met mijn pet op.
Na een tijdje kwam er een vent op een fiets aanrijden, die met een windmeter in zijn hand op de rand ging staan. 6 tot 9 knopen. Voor mij te weinig en voor hem, als deltapiloot, helemaal. De voorspellingen waren echter gunstig, het zou oplopen tot ca 15 knopen.
Helaas was mijn geduld niet zo goed opgewassen tegen de hitte, en ik ondernam een poging om te vliegen toen ik een beetje meer zeebries vermoedde. Na twee bochten stond ik op het strand. Er liep niet echt een pad omhoog, dus ik heb alles in de pakzak gepropt en heb mezelf door het mulle zand een weg naar boven geploeterd. Godsamme, wat warm!
Compleet kapot kwam ik op de startplek en beloofde mezelf dat ik vanaf nu zou wachten totdat ik zeker wist dat de wind hard genoeg was.
Na nog een kwartier wachten kon ik duidelijk een verandering bespeuren. Het golfpatroon werd anders en de boompjes bewogen meer.
Voordat ik echter de kans kreeg om te starten waaide het te hard! Echt waar, van te weinig naar te veel in minder dan 12 seconden...
Dat betekende dat ik nu moest beslissen of ik nog zou wachten op een eventuele afname van de wind, of eieren voor mijn geld te kiezen door te vertrekken.
Ach, het weer is nog steeds lekker, de zeebries is een stuk koeler dan de wind in de stad dus ik vond het prima. Nou ja, liever zou ik vliegen, maar ja...
Uiteindelijk gaf ik het toch op, en samen met een vriendelijke man die een radiografisch vliegtuig bestuurde, liep ik terug naar de parkeerplaats.
Ik heb nog een poosje op een bankje gezeten, en keek naar grote vier-mans-rooiboten, met stuurman, die de golven trotseerden. Eigenlijk wilde ik nog niet weg, Ergens diep in mij was het verlangen om te vliegen sterker dan het verstand. Nogmaals liep ik, nu zonder pakzak, naar het eind van de landtong om de wind te schalen.
En verdomd, na een half uur werd hij iets minder sterk. Snel haalde ik de vliegspullen uit de auto en bereidde me voor op de start. Toen ik het scherm opzette stond het een beetje vreemd naar links. Ja hoor, de wind is aan het draaien! Het waaide nog steeds iets harder dan in het begin, toen ik wegzakte, dus ik deed een alles of niets poging.
Nou, het werd niets.
Dit keer kon ik zelfs niet één keer draaiden, want toen stond ik al beneden. Doordat de wind nu langs de klif waaide in plaats van er tegen omhoog, was er totaal geen lift meer. Zucht!
Ik ben onderlangs gelopen, met een fieldpack (het scherm als een grote tros op mijn nek).
De zon was inmiddels al onder en in de schemer pakte ik alles in de rugzak. Toch wel teleurgesteld reed ik terug naar huis.
Morgen doe ik het anders!


Want dat is nu.
En ik ga straks naar Stanwell Park, waar ik in september al eens vloog. Eén van de piloten die ik in Manilla trof werkt daar als tandempiloot.

Oh ja, ik heb zojuist een advertentie geplaatst op www.gumtree.com.au voor de verkoop van de Auto. (met een hoofdletter)
Wish me luck!