Water op de weg

Sinds ik aan de trip ben begonnen zie ik aan de horizon steeds luchtspiegelingen boven het wegdek, zodat het lijkt of er water op ligt. Vanuit Alice Springs was het geen fata morgana... Wat een regen! Pas bij het passeren van de Steenbokskeerkring werd het droog. Het was alsof de duvel ermee speelde. Wat mij brengt tot het volgende item, de Devil’s Marbles. Hier heb ik mijn bivak opgezet, op de campsite á $ 3,30. Kijk, dat zijn nog eens prijzen (voor een Hollander).
’s Avonds nog een klein wandelingetje gemaakt, waarbij ik een poserende wallaby tegen kwam. Vanwege de wind en de dreigende lucht (alweer regen?) heb ik de achterkant van de auto onder het dak van de picknikplaats geparkeerd, zodat ik beschut kon koken, en eten.
Na een rustige nacht werd ik wakker van een gerommel. Ik keek op vanuit mijn bed en keek recht in de ogen van een dingo, die op de pickniktafel stond. Toen ik bewoog ging hij er vandoor. Maar toen ik later mijn ontbijtje maakte, eieren met spek, was hij opeens weer terug. Hij ging als een schoothondje “zielig” liggen op 10 m afstand, in de hoop dat ik medelijden zou krijgen. Helaas, pindakaas. Dat ging niet door.
Waarschijnlijk rook ik later nog steeds naar gebakken spek, want toen ik met de camera op pad ging om de Marbles te bekijken, werd ik gevolgd door de dingo.
Gelukkig liet hij zich vrij makkelijk wegjagen.
Het terrein waar de grote knikkervormige rotsblokken liggen verspreid, is nogal groot, dus ik was zomaar een paar uur zoet. Ik was vroeg begonnen, met een sweatshirt aan, maar tegen de middag kwam zowaar de zon er bij, en werd het snel warm.
Tijd om verder te gaan.

Wat ik nog niet verteld had, ik heb een auto met pech zien staan, met een aantal mensen die probeerden een auto aan te houden. Ik dacht in mijn onschuld, laat ik even stoppen om te kijken of ik iets kan doen. Een donkere man probeerde mij duidelijk te maken dat de olieslang van de versnellingsbak gesprongen was. Hij sprak niet best engels en hij stotterde ook nog eens heel erg. Tsja, ik vond het best zielig. Ondertussen kwamen de anderen langzaam dichterbij. Ik stapte uit en sprak een ander aan. Hij zag er nog enigzins fris uit. Naast hem stond een oude man, die werd voorgesteld als de opa van hem. Hij zag er aardig uit. Omdat ik geen repararties kon uitvoeren en ook geen sleepkabel had, ze moesten naar een plek 20 km verderop, besloot ik om de ouwe een lift te geven zodat hij ter plaatse hulp kon halen.
Toen ik weer in de auto zat, met opa, voelde ik een opluchting, want de aborigionals staan nou niet bepaald bekend om hun besef van “mijn en dijn”. Er zijn nogal wat verhalen van berovingen die op deze wijze beginnen.
Afijn, opa had het naar zijn zin, hij vertelde honderduit over vroeger, toen hij nog veedrijver was. Ook vond hij het vreselijk dat de jeugd meer geld uitgaf aan drank dan aan auto-onderhoud, zodat ze regelmatig panne hadden. Ze moesten namelijk een aantal kilometers buiten de bebouwde kom zijn, om legaal drank te mogen drinken, dus ze togen er vaak met een man of 5 a 6 in één auto op uit, om te zuipen.
TIP: stop niet voor abo’s langs de kant van de weg.

http://www.facebook.com/album.php?aid=39846&id=1841896267&l=71dd0eb624