On the road again

Als er ergens een bijzonder natuurgebied is, dan wordt het vaak commercieel uitgebuit, als een soort atractiepark waar toeristen worden rondgereden of –gevaren.
Zo ook het National Park Daintree.
Het ligt tussen de Bloomfield rivier en de Daintree rivier en bestaat uit tropisch regenwoud, waarschijnlijk het oudste ter wereld. Er is een onverhard pad vanuit het noorden (Cooktown) dat door rivieren gaat en over steile bergpassen en er is een asfaltweg vanuit het zuiden (Mosman/Cairns) waar bussenvol mensen vandaan komen, om even te snuffelen aan de natuur, voordat ze weer naar de badplaats teurg gaan. Ze ziet ze langs komen in airconditioned busjes, achter getint glas, zonder enig echt contact met de buitenwereld. Terwijl juist de geluiden en de geuren de belevenis kunnen versterken.
Sam en ik waren er in ieder geval snel klaar mee. Weg hier.
De eerste avond waren we de bush in gereden, net voor de pont naar Daintree Village.
Op de kaart was een doodlopende weg aangegeven, die uiteindelijk in de buurt van de rivier moest uitkomen. Onderweg kwamen we langs een bord dat aangaf dat er in de bush een aantal wandelroutes waren uitgezet, leuk voor de volgende dag. Aan het einde van het zandpad waren we inderdaad vlakbij de rivier, maar het kwam uit op een boerenerf. Tsja, dat zat er in. We zagen iemand staan op de veranda van het huis en ik besloot uit te stappen. De man kwam daarop naar ons toe lopen. Het was een oude donkere man. We groeten hem vriendelijk en ik vroeg of dit echt het eind van het pad was, want we zoeken eigenlijk een plekje bij de rivier om te kamperen. De man keek nors en zei dat we al sinds het passeren van het laatste hek op zijn perceel waren...
Ik probeerde hem te overtuigen dat we geen overlast zouden bezorgen en dat we volledig self supporting zijn, en dat we morgenvroeg weer weg zijn zonder rommel achter te laten. Toen kwam The Magic Word, we nodigden hem uit om dan bij ons een Biertje te komen drinken. Dat veranderde de zaak! Het gezicht van de man klaarde op en hij zocht naar mogelijkheden om het ons vooral makkelijk te maken om vlak bij de rivier te parkeren. Ouwe snoepert.
We konden dus over zijn land rijden en kwamen op een prachtig plekje uit, op 10 m van de rivier. Sam pakte meteen zijn hengel om te testen of er gebeten wordt.
Nog voor het eten, terwijl ik mijn geluk probeerde met de hengel, kwam Dave, de eigenaar, op zijn tracktor aanrijden. Sam schonk hem eerst een rum-cola in. dave ging op een van de campingstoelen zitten en begon te vertellen. Dat ging door tot het moment dat Sam en ik eigenlijk wel wilden gaan slapen. Dave is een 72-jarige aborigional, die zin hele leven gewerkt heeft, op diverse plaatsen, en momenteel een kleine boerderij runt op een stuk land dat oorspronkelijk van de familie van hem was. Hij is dus echt de eigenaar, van een heel groot stuk van Daintree NP. Hij noemde zich de Traditional Owner. Zijn oma was de queen van een stam die hier woonde voordat het land werd afgepakt door de blanken. Afijn , een heel lang verhaal, maar erg interessant. Dave leidt tegenwoordig jonge rangers op in het echte veldwerk. Daarnaast probeert hij samen een blanke vriend de aborigional-jongens van de straat te houden, door hen de “geheimen” van de bush te leren kennen. Ze krijgen daardoor meer zelfvertrouwen en respect voor de natuur.
Leuke avond gehad dus. De volgende dag gemerkt dat het NP niet echt voor ons geschikt is, vanwege het hoge Efteling-gehalte. We hebben nog wel een heerlijk homemade tropisch-fruit-ijsje gehad, dat dan weer wel.
Op de kaart hadden we aantal watervallen gespot, die wel de moeite waard bleken. We hebben vlakbij een waterval gekampeerd, weer vlakbij een rivier, heel toepasselijk de Dave Creek. Superplekje weer!
De volgende dag reden we via Mareeba en Atherton naar een stuwmeer, waar een bospad omheen loopt. Ook daar weer een kleine bushwalk gedaan. De weg naar Cairns was een prachtige bergweg, goed (motor)asfalt en geweldige bochten!
We kwamen aan in Cairns, juist nadat de Melbourne Cup afgelopen was. Helaas voor Sam, die een wedje had willen leggen, soort traditie in Australië. We reden verder naar het centrum om een (cara)van-park te zoeken. Sam laat zijn LandCruiser op de lang-parkeer-plaats staan, omdat hij voor een bruiloft een paar dagen naar Sydney gaat. We hebben ’s avonds nog een borrel gedronken en gemopperd op alle andere gasten op de drukken camping. Het stikt hier van de backpackervans vol jongelui.
Sam is zojuist vertokken na een stevig ontbijt, porridge met honing. We proberen in januari elkaar weer te treffen aan de zuidkust, als Sam terugkeert van Tasmanië en ik er net naar op weg ben.
Ik ga straks naar de garage die Linda voorstelde, waar de achterveren weer gereset worden. Dan maar eens naar het strand, denk ik. Ik wil ook nog een snorkeltour naar het rif gaan doen, anders krijg ik spijt dat ik die kans laat lopen.

http://www.facebook.com/album.php?aid=40881&id=1841896267&l=7a2b2a5551

http://www.facebook.com/album.php?aid=41009&id=1841896267&l=7a812a51a3

http://www.facebook.com/album.php?aid=41010&id=1841896267&l=f96f70e99b