Stanwell Park

Vandaag zijn we weer met de hele familie in de auto's van Rob en Cathy gestapt, om naar de zuidelijke kuststreek van Sydney te gaan.
Ditmaal reed ik de auto van Cathy, kon ik mooi oefenen aan het rijden met het stuur aan de verkeerde kant.
Onderweg kwamen we door het Royal National Park via een heuvelachtig slingerweggetje. Heel mooi, net of je door de jungle rijdt.
Verderop kwamen we bij de oceaan uit, bij Stanwell Tops. We zagen meteen 4 delta's en zeker 8 paragliders vliegen! Whoehoe!!!
Na snel een broodje naar binnen te hebben geschrokt op een uitkijkpunt, zijn we naar de startplek gereden. En geloof het of niet, op dat moment ging de wind afnemen en naar noord draaien. *^&@%#*%
Voor de duidlijkheid, om te kunnen vliegen moet de wind zo recht mogelijk tegen de klif aanwaaien, zodat hij tegen de wand omhoog stroomt en zo een liftband vormt. De aanwezige piloten lagen weer verveeld op de startplek te wachten of pakten hun spul in en vertrokken.
Even leek het er op dat het vliegen er vandaag niet meer inzat, totdat de bewolking een beetje opentrok en langzaamaan de windkracht weer wat toenam. De richting van nog niet ideaal, maar er kon uiteindelijk weer gestart worden.
Toen twee lokale piloten klaar stonden legde ik snel mijn scherm open en haakte mezelf in het harnas.
De eerste piloot maakte een misstart, vanwege de crosswind. Hij maakt ruimte voor de tweede die ternauwernood wegkwam. Hij kreeg echter al snel lift. De eerste piloot spoorde mij aan om ook gauw te starten, want nu kon het nog. Niet aan dovemansoren, kan ik u zeggen!
Gelukkig kon ik ondanks de verradelijke wervels van een boom naast de windvaan toch gecontroleerd wegvliegen en zette de achtervolging in langs de klif. Toen pas ik hoe hoog die eigenlijk is! Zeker 150 m boven het water, prachtig.
Vlak naast de start was een steile wand waar je een beetje stijging kreeg, maar verderop was het meer glooiend en bebost. Toch kon ik daar de nul vasthouden, dus ik zakt niet. Een heel eind voor me, zag ik het uitzichtpunt waar we eerder de auto stopten. Helaas kwam ik daar erg laag aan. Meteen daarachter was weer een wand die meer op de (noord)wind was gericht, dus ik vermoedde (lees: hoopte) dat ik daar wat hoogte kon goedmaken.
Dat lukte ook, maar het hield niet over.
Weer een heel eind verder zag ik een scherm heel hoog zitten, bijna op wolkenbasis, die lag ongeveer 250 m boven startniveau. Als hij daar zo hoog kan komen, gaat het daar vast makkelijker omhoog dan hier, dacht ik dapper (lees: dom)
Na de wand kwam ik weer boven bos te vliegen, maar dit keer vormde zich een hele grote kom / inham in de bergrug (lees: klif). Onderaan deze deuk was ene klein stukje zandstrand, waar ik minstens twee gekleurde lappen zag liggen, waarschijnlijk schermen van piloten die waren uitgezakt. Ik bedacht me dat dit misschien niet zo'n goed idee was geweest, van mij. En ik zag mezelf dan ook al landen op dat strandje, waar overigens alleen een (bos)pad naar toe liep, en ik zag nergens een auto staan.
Ik besloot heldhaftig om terug te vliegen naar de laatste wand waar ik nog wat lift had.
Zuinig vliegen, kent u die term?
Ik heb zelden zo dicht langs de takjes gevlogen en melkte elke tiende-meter stijging eruit. Na heen en weer te vliegen langs een 200 m brede klif had ik 15 m gewonnen. Het ging dus niet snel, maar ja, alle beetjes helpen, en als je ergens voor het eerst vliegt mag je niet te kritisch zijn.
Hoe verder ik mezelf omhoog schraapte, hoe makkelijker en sneller het ging. Na een minuut of 10 kwam ik zelfs boven de top van de klif uit, en kon nu terug naar de kom vliegen. Daar stond de wind namelijk vol op de rand te blazen en daar ging het dan ook rap omhoog. Yeehah!
Vanaf de startplek kwamen twee schermen mijn kant opvliegen. Ik zat inmiddels bijna op cloudbase en besloot terug te gaan naar de start, want de familie had zich vast al ongerust gemaakt, omdat ik zo lang uit beeld was geweest.
Op mijn gemakje gleed ik langs de hoogste rand van de klif, half voor de wind dus lekker vlot.
Op 50 m boven de start kwam ik over en riep mijn broer, die druk foto's stond te maken (van anderen). De windzakken, een op de startplek en een verderop bij de parkeerplaats, lieten mij even schrikken. Het leek wel of de wind vanaf het land kwam! HUH?
Toen ik ruim voor de klif ging vliegen merkte ik echter dat de wind nog steeds noordelijk was en ik ging zelfs omhoog. Het moet niet gekker worden!
Meteen zuidelijk van de startplek is ruimte om aan te vliegen voor een toplanding. Door de sterke noordcomponent vond ik dat wel wat tricky, want dan zou je daar in de rotor (lees: luwte) van de bomen naast de start vliegen. Toch wilde ik toplanden en wel zo snel mogelijk.
Ik manouvreerde mezelf in een zo gunstig mogelijke positie en stuurde aan op de helling. Vlak voor de rand ging ik wat omhoog en ik greep snel oren. Toen zakte ik wel wat hard maar kon ik ieder geval precies op de rand van de startplek neerkomen, zonder dat ik het scherm uit een boom hoefde te pulken. Mission accomplished!
Stanwell Park is een prachtig gebied om te vliegen, maar kan wel heel wat vragen van de piloot, want je kunt langs de klif bijna nergens landen. En de twee kleine strandjes die je tegenkomt zijn moeilijk bereikbaar met een auto, dus dan zul je (uren) moeten lopen. Gehoord uit betrouwbare bron!
De mensen die ik hier tegenkwam waren weer buitengewoon aardig en spraakzaam. Een van de piloten die ik in de lucht tegenkwam was een voormalig duitser (alweer een?) die zich hier 6 jaar geleden vestigde. Hij nodigde me uit om het eerste weekend van oktobder naar Manila te komen, voor een funcontest. Helaas past dat niet in mijn planning, maar dat ik in Manila ga vliegen staat vast!
Zo, weer een heel verhaal...

Check de foto's hier: http://www.facebook.com/album.php?aid=38019&id=1841896267&l=52c67a59f8