de echte outback in

Here we go!

Dinsdag 21 sep.
Vandaag begint het echt. De trip via Alice Springs naar Cairns, en dan afzakken tot Melbourne en overhoppen naar Tazmanië. Om 10 uur verrtrek ik van huis om even grondig proviand in te slaan bij Woolworth. Kennelijk nam ik daar nogal de tijd voor, want het was ca. 1 uur voordat ik daadwerkelijk de Greath Wstern Highway opdraaide, op weg naar de Blue Mountains.
Mijn doel vandaag ligt net onder het stadje Mudgee, waar bij een stuwdam in Lake Windamere een camping schijnt te zijn. Die informatie heb ik uit het grote dikke Australia Campingsboek, dat ik bij de NRMA kocht (in de opruiming).
Nu was er onderweg zo veel te zien, dat ik al snel achter liep op schema, waardoor ik in het duister aankwam. Toen kwam ik er achter waarom dat boek in de opruiming was, want het voormalige kampeerterrein was gedegradeerd tot picknik-plaats, waar kamperen verboden is...
Het werd al donker, ik had honger, er was in velden of wegen geen sterveling te vinden, dus ik vond het een prima plek! Wat had ik verder ook nodig?!
Rust! En dat was er volop. Tenminste, als je van vogelgeluiden houd.
Ik heb nog nooit zo veel bijzondere geluiden gehoord en wat een prachtig woud!
Bij de ondergaande zon waande ik me in een tropisch regenwoud. Behalve dat het hier wel koud werd. Ik heb snel wat noodles gemaakt en met smaak opgegeten. Vrij snel ben ik op het bed gekropen, voor het eerst! Toen ik de deken uitrolde en mijn hoofd op het kussen vleidde, ontsnapte mij een diepe zucht. Heh, wat lekker.
De ramen in de achterdeuren stonden open, en zijn beide voorzien van een hoes van gaas, om ongedierte buiten te houden. Hierdooor konden de vogels mij in slaap zingen.
En de volgende morgen ook weer wakker zingen! Die coockaburra’s beginnen elke ochtend tegen zonsopgang, zeg maar half zes, te krijsen. Heel even maar, net lang genoeg om mij wakker te krijgen... Omdat het best fris was, en ik meteen enorm moest piesen, ben ik eruit gegaan. In mijn joggingbroek en sweatshirt heb ik de dag opgewacht. Zogauw het helemaal licht is ga ik, was mijn gedachte. Snel nog wat brandhout verzameld en in een gewoven zak gestopt, die ik op de dagdrager bevestigde. Vandaag wil ik op tijd aankomen, zodat ik rustig mijn kampement kan opbouwen en nog even kan genieten.
In Gulgong, het plaatsje na Mudgee, heb ik de tank weer gevuld en ik vervolgde mijn route richting Warren. Als ik overal zou stoppen waar ik foto’s zou willen maken, dan zou ik aan een half jaar niet genoeg hebben, En ik heb maar drie maanden om rond te zijn (terug in Sydney). Daarna nog een maand voor Melbourne, Taz en terug.
De route loopt door prachtige natuur, veel kleurige veldbloemen en opvallend veel papegaaien! Soms wel 20 bij elkaar, als duiven. Vaak ook zie je een paartje samen vliegen. Vooral de (witte) kakatoe’s schreeuwen vreselijk.
De weg is redelijk goed, hoewel het asfalt vrij bobbelig is, door verzakkingen denk ik.
Maar dat was het in Sydney ook al.
Zo rond 3 uur, bereikte in het plaatsje Warren. In de beruchte campingsgids stond een terreintje vermeld dat aan de rivier Darling ligt, geen voorzienigen heeft maar dan ook gratis gebruikt mag worden. Het duurde even voordat ik het zandpad vond, maar stond meteen voor een afgesloten hek. Toch “no camping” dus. Shit, alweer!
In Warren had ik een echte camping gespot, maar die leek me niet erg aantrekkelijk.
Daarom besloot ik even op een ander zandpad te speuren, naar een verscholen plekje bij de rivier. En verdomd, na 10 minuten had ik een perfect plekje om te overnachten. Net ver genoeg van het pad om uit het zicht te staan.
Hier heb ik uitgebreid gekookt en na het eten heerlijk een kampvuurtje gemaakt. De volle maan scheen over het landschap en ik genoot!
De volgende ochtend, na gewekt te zijn door coockaburra’s, heb ik mij eerst eens even lekker opgefrist, met een bush douche. Schone kleertjes aan en ontbijt maken: eieren met spek! Oh, wat luxe hier.
Vandaag rijd ik naar Bourke, via de Mitchell Highway, een KAARS-rechte weg van 262 km, door een landschap zo plat als Nederland. Hier kwam ik voor het eerst ook zogenaamde “road-trains” tegen. Met machtige Amerikaansa trucks ervoor. Indrukwekkend.
Om niet in slaap te vallen, had ik een thermosfles koffie mee genomen, het probleem was echter om een parkeerplaats te vinden, er waren er officieel maar twee op het hele stuk! Gelukkig is het geen probleem om ergens in de berm te gaan staan, de weg is toch zo goed als verlaten. Het gaf mij de gelegenheid om mijn eigen “drive-by” te filmen. Hahaha.
Na lange tijd van droogte heeft het onlangs behoorlijk geregend, zodat alle gewassen en bloemen in volle pracht staan. Estrzelecki Deserten mooie gezicht zijn vooral de grote velden met knalgele lijnzaad(?)-bloemen. Ook in de berm en tussen de bomen staan gele struiken die me doen denken aan brem. Het is hier nu voorjaar, dus wat dat betreft zou het kunnen.
In Bourke heb ik mezelf overghaald om op een echte camping te gaan staan. Grappig detail: vrijwel alle auto hier zijn Landcruisers, of Nissans...
Terwijl ik dit ’s avonds zat te typen hoop ik dat iemand in Bourke wifi heeft, zodat ik morgenochtend weer online kan, om dit verhaal en de foto’s te delen met jullie. (nu dus)
Ik ben op weg naar het uiterste puntje linksboven in NSW, en ga daar de grens over naar South Au. Dan zit ik in de Strzelecki Desert. Vanaf vandaag voorlopig geen asfalt meer, alleen nog onverharde wegen. Wish me luck!

http://www.facebook.com/album.php?aid=38321&id=1841896267&l=99e8700119

de foto's van de andere twee dagen volgen, trage verbinding...

hier zijn ze dan:
http://www.facebook.com/album.php?aid=38376&id=1841896267&l=a63ebf4d2b

en:
http://www.facebook.com/album.php?aid=38378&id=1841896267&l=8ac3a0b153