Sinterklaas

Na vele verregende dagen was het geluk dan toch eindelijk aan onze kant. Vanuit Bundaberg zijn we naar Maryborough gereden, met de bedoeling om door te rijden naar Rainbow Beach, ten zuiden van Fraser Island, en van daar omhoog te rijden over het strand en de pont te nemen naar het eiland. De struise vrouw van het informatiecentrum in Maryborough raadde ons dit ten zeerste af. Ze was net terug van een paar dagen Fraser en zei dat deze route een hele lange weg door zeer mul zand voert op een stuk waar niets te zien is behalve strand. De bezienswaardigheden bevinden zich vooral in het centrale deel van het eiland en op het noordelijkste stuk. Aangezien het strand van Fraser het 75 mile beach heet, 120 km lang dus, leek ons dit ook niet meer zo’n goed idee. We gingen voor het alternatief, de veerboot vanuit River Heads, Hervey Bay. De weersvooruitzichten waren niet erg belabberd voor de komende dagen dus we besloten om meteen tot actie over te gaan en naar Hervey Bay te rijden. Daar hebben we genoeg proviand ingeslagen om het enkele dagen te kunnen uitzitten. Bij de veerboot is een kiosk waar we een retourtje hebben gekocht ($150,-) en een Vehicel Permit, waarmee je toestemming hebt om op het eiland te rijden, en de Campingpermits voor 3 overnachtingen van $5,10 per persoon per nacht. Tikt flink aan, maar dan heb je ook wat. De boot vertrok tegen 4 uur en deed drie kwartier over de overtocht. In de verte regende het flink, boven het noordelijke deel van Fraser. Met enig geluk kwamen we droog over en verlaagden de bandenspanning van 40 psi tot een gezonde 18 / 20 psi. Dit komt de grip in het mulle zand ten goede en verhoogt het comfort op korte hobbels in de weg. We reden naar een campingterrein in het midden, Central Station. Het was al bijna donker dus we zochten een vrije plek en maakten ons kamp op. We werden getrakteerd op een OORVERDOVEND concert van de cycaden, die met zijn honderden tegelijk het getril van hun vleugels lieten aanzwellen en weer afnemen, als de golven van de oceaan. Maar dan KEIHARD! Het deed letterlijk zeer aan de oren.
Gelukkig kwamen de Cookaburra’s op het geluid af, en zij zijn alleseters dus die lusten wel een vette cycade of 5. Toen ze hun aanvalskreet lieten horen was het snel over met het geraas. Alsof er een knop om ging. Heerlijk rustig!
De volgende morgen reden we de binnenlandse route naar het meest zuidelijke plaatsje aan het strand, waarbij we langs een aantal van de beroemde zoetwatermeren kwamen. De eerste de beste werd ons zwembad. Heerlijk water, letterlijk, en het bleef bijna droog boven ons. Na de lunch kwamen we aan op het strand en dat was wel bijzonder. Nog voordat we zelf op het strand stonden zagen we al 4 landcruisers voorbij razen langs de waterlijn. En de zon scheen! De wind kwam bijna haaks op het strand aan, en de wolkenvorming begon eigenlijk boven het strand en vooral tegen de heuvels er achter. De rest van ons verblijf hebben we op het strand door gebracht en we hebben prachtig weer gehad. Hoera! Een soort Sinterklaaskadootje.
Na de tweede nacht op het strand, we waren vrij ver naar het noorden gereden inmiddels, stond ik zoals gebruikelijk rond 6 uur op en de wind leek me perfect voor een potje soaren. Nou treft het, dat met name in het noordelijke deel van Fraser de duinen vrij hoog zijn (geen toeval, ik reed hier bewust naar toe). Het koste me geen 20 minuten om in de lucht te hangen boven ons eigen kampement! Andi lag nog in de tent dus ik ging maar eens kijken of de buren (er zit steeds ruim 100 m tussen de kampementen) al wakker waren. En inderdaad, sommige slaperige hoofdjes keken verbaasd omhoog en zwaaiden toen ze me zagen. Ik vloog boven het strand van Fraser Island! Yeehah!!!
Met wat flinke longoefeningen kreeg ik Andi zover dat hij getuige kon zijn van mijn pleziervlucht en hij maakte zo waar enkele foto’s. Good on ye’, Andi.
Deze dag reden we we via Lake McKencie terug naar de veerboot in Kingfisher Bay.
Wat is dat meer mooi in het zonlicht! En wat kun je daar fijn zwemmen. We hebben ons daar een aantal uren prima vermaakt en maakten contact met een groep reizigers die met zijn zevenen (4 Franse jongens, 2 Tsjechische meiden en een Oostenrijkse) in een grote gehuurde landcruiser het eiland verkenden. Een van de meiden, de kleinste, liep met een grote NIKON D10 rond, met een professioneel ogende lens, dus dat wat de link. De groep bleek dezelfde route te volgen naar het zuiden als ons en het leek ons leuk om wat tijd samen op te trekken. De boot bracht ons an het einde van de middag terug en we campeerden in Hervey Bay. Eerst heb ik bij een tankstation de bandenspanning weer tot normaal niveau gebracht en heb bij een autowasserette de onderkant grondig zeewatervrij gemaakt. Want zout versnelt het roesten en dat wil je niet. Tijdens de borrel ‘savonds vertelde ik van Rainbow Beach en al snel was het plan om elkaar daar weer te treffen. Andi en ik vertrokken rond 9 uur en kwamen mooi op tijd aan. De permits voor camperen en op het strand rijden werden geregeld en op naar Carlo’s Sandblow. Dit is een kaal stuk in het verder zeer dicht beboste duin. Het duin is op sommige delen 160 m hoog en strekt zich 10 km naar het zuid-oosten, tot het in een scherpe bocht eindigd op Double Island Point, een landtong die in NO-richting de oceaan in prikt. Het open stuk vormt een hele grote zandbak die sterk doet denken aan Dune de Pyla, in Frankrijk. Maar dan precies omgekeerd; In Pyla heb je een enorm stuk zand een een klein stuk bebost.
Toen we bijna op de parkeerplaats aankwamen zagen we al een paraglider vliegen! Ik begon te stuiteren en kon niet wachten om ook daar boven te hangen. Gelukkig heb ik (door schade en schande weliswaar) geleerd om eerst fatsoenlijk te eten, want anders word ik erg onpasselijk. Dus de auto geparkeerd en wat brood en fruit gegeten, een fles water in de pakzak gepropt en de 600 m wandeling naar de zandbak werd gestart. De eerste aanblik van zo’n bijzondere plek doet me altijd iets. Het voelt alweer als een kadootje, dat ik hier nu mag zijn, met dit weer. Op zo’n moment ben ik me ter dege bewust van het voorrecht dat ik heb, om dit te kunnen doen.
Lopend door het mulle zand, met de 22 kilogram wegende pakzak op de rug, was ik weer even (samen met mijn lief) op Dune de Pyla...
Er zaten nog twee piloten in de schaduw van een paar boompjes, langs de kant van de zandkuil. NB noem je iemand die op de grond zit eigenlijk wel een piloot?
Het was een ex-Fransoos genaamd JeanLuc, die al 26 jaar in Australië woont maar nog steeds een accent heeft, en een ex-Zwitserse, wiens naam ik vergeten ben. JeanLuc vroeg me of ik bekend ben met de regels van het vliegen op deze plek. Hij zei dat ik lid moest zijn van de Australische Vliegvereniging en ook van de plaastelijk club. Die laatste vraagt een bijdrage van $10,-. Even dacht ik dat hij snel wat zakgeld wilde verdienen, maar toen ik bevestigde dat ik een Visitors Pilot Licenece had geregeld, zei hij dat ik, als iemand mij er naar vroeg, maar moest zeggen dat ik ook die $10,- al betaald had. Dat alles zei hij languit liggend in het zachte zand. Goeie gast. Beide piloten hadden hun scherm al in een fieldpack onder de boom liggen en maakten aanstalten om weer te gaan vliegen dan wel groundhandlen. Snel maakte ik mijn spul in orde en was spoedig van de grond. De wind pikte me rap op en het was een eitje om boven te blijven. Dat betekent dat het ook eenvoudig is om lekker boven het zand te spelen en toch te blijven vliegen. Na wat wingovers en waggas ging ik voor de klif vliegen om eens goed rong te kijken. De voorkant van de zandkuil steekt nog 60 m boven zee en de klif loopt dan gelijk met de rest van de voorkant van de duinen. Overal in die klif zijn kale plekken tussen de struiken, waar het kleurrijke zand te bewonderen valt. Het heet hier niet voor niets Rainbow Beach.
Met de azuurblauwe zee en de hemelsblauwe, euh, hemel is het een geweldig mooi plaatje. Ik heb een hele tijd gevlogen voordat ik weer landde om wat te drinken en wat vocht terug te geven aan de natuur. De andere groep was nog niet in beeld. Tijdens de tweede vlucht kreeg ik een sms van ze, dat ze onderweg waren. Uiteindelijk kwamen ze pas vlak voor het duister aan, ze waren veel te laat vertokken (met 7 mensen valt organiseren niet mee) en waren zelfs verdwaald...
Ik had mijn vliegspul al weer ingepakt en lag nog heerlijk na te genieten. Bij elkaar bijna 5 uren gevlogen! We zijn met zijn allen naar de westkant van het schiereiland gereden, waar we een picknikplaats vonden, grenzend aan een campingterrein. We hebben daar gegeten en gedronken en gerookt (ik niet) en gitaar gespeeld (ik niet) en gezongen (ik niet). Erg leuk!
Na de nacht werd ik weer erg vroeg wakker en heb relaxed ontbeten en wat afgewassen en ben bij de buren naar het toilet geweest. Tegen de tijd dat er nog iemand wakker werd had ik al een halve dag achter de rug. En ik wilde graag terug naar de Sandblow! Schiet nou eens op mesnen!
Gelukkig was Andi vrij vlot en wij besloten om te gaan, omdat de rest naar Noosa wilde gaan. Wij zouden daar een dag later aankomen, met een extra overnachting op het strand tussen Double Island Point en Noosa.
Dit keer was er nog niemand aanwezig, dus ik had het rijk voor me alleen. Helemaal geweldig! De wind stond iets noordelijker en dat betekende dat ik bijna tot aan de punt kon vliegen, iets dat de dag ervoor niet ging. Ik kwam zelfs hoger dan gisteren, ik bereikte 290 m boven zeeniveau. Toen ik terug vloog zag ik een ander scherm starten en mij tegemoed vliegen. We zwaaiden. Ik was al even bezig en Andi was naar het strand gereden. Ik had gezegd dat ik daar zou landen. Omdat we nog verder wilden vandaag ben ik naar het strand gevlogen en heb mijn scherm daar keurig neergezet. Ik landde vlak naast een groep jongelui en kreeg zelfs een aplausje.
Even later kwam ook de andere piloot naar het strand. We spraken elkaar op het grasveld achter het strand, waar we de schermen opvouwden. Hij was ook al een ex-Fransoos (23 jaar in Oz) en werkt in een hotel hier. Hij vertelde dat hij een aantal uren vrij had genomen om te vliegen, want sinds het einde van vorig seizoen (mei) hadden ze hier nog maar 10 dagen kunnen vliegen! En ik had er twee van mee gepakt. En ik was vandaag helemaal tot het einde van het strand gevlogen, wat ook lang niet altijd mogelijk is. Tjonge, wat een kadootje! Ik voel me een echte bofbips.
Andi heeft zich in Rainbow Beach een surfboard gekocht, om de golven mee te bevaren. Helaas had hij al 4 jaren niet gesurft en het viel niet mee. Totaal bekaf kwam hij weer uit het water en we gingen even bij het hotel van de Fransoos langs. Hij had me uitgenodigd om langs te komen, dan kreeg ik wat magazines van hem met nuttige informatie. Top! We hebben nog een half uurtje zitten kletsen maar toen moesten we gaan, want je kunt alleen bij laag tij over het strand rijden. Dat was ook een mooie tocht. Van onderen zien de klifs er weer heel anders uit. Erg veel foto’s gemaakt.
Bij de punt konden we door het bos afsteken naar het andere strand. Daar hebben we een plekje gezocht zo ver mogelijk richting Noosa. Voor het eerst kon ik de hele nacht in de nieuwe gaastent, Mozzie Dome, slapen omdat het droog bleef. Weer een klein kadootje.
Die dag heb ik de luidsprekers in de deuren gerepareerd, wat een hele klus was. Ik moest het halve dashboard open trekken om bij de radio te kunnen komen. Die wordt dus niet gejat, dat garandeer ik je! We hebben nu tenminste fatsoenlijk geluid, he he.
Omdat ik toch al in de monteurmodus zat heb ik ook meteen een paar verstralers op de bullbar gemonteerd. Daarvoor heb ik een extra schakelaar in het dashboard moeten monteren. Gelukkig ging dat goed, hoewel niet erg snel.
Na een after-lunch-dutje in de hangmat hebben we opgeruimd en zijn vertrokken naar Noosa. Daar aangekomen zijn we naar het strand van Noosa Heads gereden, dat een surfspot moet zijn. Helaas voor Andi stond er een straffe Noordenwind. En het was sterk bewolkt met duidelijk kans op regen. We gingen naar de McCafé voor koffie en scones (ik had een Latté Hazelnut, erg lekker!). Daarna hebben we een camping opgezocht om de laatste avond alle foto’s te kunnen uitwisselen. Andi vertekt morgen met de bus naar Brisbane en logeert dan in een huis als coachsurfer. We hadden stroom nodig omdat na de stranddagen alle apparatuur met lege accu’s te kampen had.
Net nadat de tent en de RV-shelter stonden begon het te plensen. Echt hard. We zouden net gaan eten, maar ik moest snel wat haringen de grond in beuken om te wind te trotseren. Daarna heeft het de hele nacht gemiezerd. Ook de volgende ochtend (nu) is het niet droog. Andi palt zijn spullen bij elkaar en straks gaan we kijken of er gesurft kan worden. Om 12 uur vertrekt zijn bus. Ik weet nog niet wat ik dan ga doen. De sunshine coast, tussen Noosa en Brisbane is erg mooi, zegt men, maar hoe dat met regen lijkt weet ik niet. Afijn, we zien wel! That’s life.

http://www.facebook.com/album.php?aid=43640&id=1841896267&l=b26de7f80a

http://www.facebook.com/album.php?aid=43644&id=1841896267&l=afacf584f9

http://www.facebook.com/album.php?aid=43646&id=1841896267&l=9d91850f96

http://www.facebook.com/album.php?aid=43645&id=1841896267&l=4a337f92a8

http://www.facebook.com/album.php?aid=43647&id=1841896267&l=defae87ed7

http://www.facebook.com/album.php?aid=43648&id=1841896267&l=0a372faa10


video volgt!