Westenwind

In Nederland zou je er blij van worden, als je west 4 hebt en je hebt bovendien eens even tijd om te gaan soaren. Heel anders wordt het als je alleen maar tijd hebt om te soaren, maar je bevind je aan de oostkust van Australië. Daar sta je dan weer, met je pakzak binnen handbereik, op een geweldige helling aan de kust, met de wind in je rug...
Na de heerlijke vluchten in Rainbow Beach was ik er stiekem van uit gegaan dat ik onderweg naar Sydney nog wel enkele malen zou kunnen vliegen. Achteraf mag ik van geluk spreken dat ik er nog één vlucht heb kunnen uitpersen, bij Newcastle.

Maar laat ik even terug gaan naar het laatste bericht.
Ik was eigenlijk nog te aangeschoten om naar de wandelplek te rijden, dus ik heb mijn tijd gevuld met foto’s maken. Die wandeling heb ik de volgende ochtend, na het afscheid, gemaakt. Mijn broer Rob wordt door Geoff steevast Windmill genoemd, iets dat slaat op het Hollander-zijn. Omdat ik Rob’s jongere broer ben kreeg ik meteen de naam Young Windmill. Even wennen. De logeerpartij verliep verder zonder echt noemenswaardige gebeurtenissen.
Mijn trip langs de kust zou ik in drie dagen afleggen, en ik had al een aardig idee waar ik zou willen kamperen. Telkens kwam ik weer op een mooie lokatie uit, waar ik met oostenwind makkelijk had kunnen vliegen...
Er was ook wel een voordeel van de westenwind, want vanuit het binnenland kwam er vrij droge lucht en dus was het mooi weer. Vaak strak blauw.

De National Parks lopen hier bijna in elkaar over, dus was het handig om een seizoenskaart voor het rijden door alle parken in NSW te kopen. Anders betaal je elke reisdag $7,-. Na een week heb je dat er uit. De campings in de parken zijn vaak sober maar niet duur (of gratis). Vanwege de schoolvakanties is het echter al vrij druk overal, dus ik moest soms wel even zoeken om een fijn plekje te vinden. Dit gedeelte van de kust heeft een groot aantal binnenzeeën, die nog in verbinding staan met de oceaan. Dit levert weer een eigen soort flora en fauna (heel veel pelikanen). En er zijn veel hoge zandduinen in de bossen. Helaas heb ik tot Newcastle geen mogelijkheid gehad om te vliegen. En ook hier leek het niet optimaal. De wind leek wel meer zuid dan west te zijn, maar dan heb je nog steeds geen goeie soarwind. Ik had eigenlijk de moed al opgegeven en reed de stad al uit, toen ik een soort uitzichtpunt ontdekte, waar allemaal riante huizen op gebouwd zijn. Deze plek bood een fraai zicht over de stad aan de ene kant, en over een strand aan de andere. Na enkele foto’s stapte ik weer in en wilde net wegrijden toen ik een ute (pickup) zag aankomen met een delta op het dak. Hij stopte 20 m achter mij en ik sprong uit de auto. Ga je vliegen, vroeg ik. De man, Leon, zei dat hij wel wilde maar vreesde dat de wind niet hard genoeg was. Het bleek dat ik geparkeerd had voor de ingang naar de startplek van de plaatselijke hanggliding club. Nou ja! We gingen samen kijken en het bleek harder te waaien dan verwacht en ook nog uit de goeie richting! Voor paragliders misschien iets te hard, helaas. Ik besloot om hem te helpen met sjouwen en wat foto’s te maken. Toen we de delta, die nog in de rol zat, op de startplek hadden neergelegd, kreeg ik toch wel last van vliegjeuk. Zo hard waaide het toch niet? Ik ging op een paar posities voor aan de start staan, om een indicatie te krijgen van de windsterkte. Mijn gevoel zei dat ik hier wel in zou moeten kunnen vliegen. Dus, bout aan de foto’s, gauw de spullen uit de auto halen! Inmiddels arriveerden er nog een paar piloten met hun delta en ik haaste me om in de lucht te komen. Ik kon meteen na Leon starten en we vlogen samen richting zee en ging gestaag omhoog. Mijn snelheid was best goed en ik maakte me geen zorgen. Aan de linkerkant van de start was een steile klif langs het strand waar de wind schuin tegen op blies. Dit gaf me de gelegenheid om, op 100 m hoogte, bijna stil tegen de wind in te vliegen boven het strand. Na een tijdje liep er een vrouw met haar hondje over het strand en ik ging zo hangen, klein jongentje dat ik soms ben, dat de schaduw van mijn scherm precies over haar heen viel. Ze liep verder over het strand maar ik schoof steeds even snel met haar mee, zodat ze zeker 150 m in mijn schaduw heeft gelopen! Soms stond ze even stil en keek omhoog, dan remde ik wat extra zodat ik ook stil hing in de lucht. Ook zigzaggen hielp haar niets. Oh, wat had ik een lol om mezelf!
Na een uurtje vliegen merkte ik dat de wind iets draaide en wat in sterkte afnam. Ik had geen zin om onderaan de helling te landen en weer omhoog te lopen, dus ik werkte mezelf weer op zodat ik kon toplanden. Dat ging gelukkig prima en toen ik had ingepakt zag ik de eerste delta al beneden landen. Ik ging terug naar het uitzichtspunt boven de klif om te lunchen en foto’s te maken. Maar er vloog nog maar één delta, de rest was uitgezakt! Had ik toch een juiste beslissing genomen. Ik ben nog even terug gegaan naar de startplek waar nog 4 opgebouwde delta’s klaar stonden die niet meer konden starten. Ik bedankte Leon en vroeg naar andere startplekken tussen hier en Sydney. Ik kreeg van een paar piloten wat suggesties, maar het weer was duidelijk aan het veranderen. Er kwamen grote wolken aan de horizon en al snel had ik besloten om te kijken wat er onderweg nog te zien is, maar dan door te rijden naar Sydney. Ik had geen zin in een regenbui nu al mijn spullen “eindelijk” droog waren. Ik sms-te Cathy dat ik er aan kwam en stopte onderweg nog bij een Rode Kruis-wagen om bloed te doneren. Kerstgedachte en zo.

Vandaag had ik een luie dag. Ik had bijna duizend foto’s te verwerken en we zijn laat in de middag naar het centrum gegaan om Rob af te halen, die nu ook vakantie heeft, en wat van de kerstsfeer te proeven in Sydney. Ik moet zeggen, de versieringen zijn mooi en er staan vele (nep)bomen in warenhuizen en grotere winkels, maar met een temperatuur van rond de 30 graden doet het mij wat vreemd aan. We hebben lekker decadent aan de haven gezeten op het terras van een chocolade-bistro, waar we met ons vijven hebben zitten smullen voor bijna $100,-. Om de vakantie in te luiden.
Alle mensen op straat zagen er piekfijn uit, op de paar zwervers na, en ik stak een beetje af tegen al die lange broeken en bleke huidjes. Mijn korte broek laat mijn bruine knieën zien en mijn onderarmen steken diepbruin uit de korte mouwen van mijn T-shirt. Mijn haar is zelfs verkleurd in de zon, maar dan lichter, zeg maar blond(er). In de komende 6 weken hoop ik daar nog een beetje extra aan te werken, zodat ik straks in februari genoeg zon-uren heb gemaakt om het de rest van de winter uit te zingen.

IK WENS IEDEREEN EEN HEERLIJKE KERST MET FAMILIE EN VRIENDEN!!!

http://www.facebook.com/album.php?aid=44601&id=1841896267&l=30a5fd4997