Tussen Erica en Walhalla

Vrij snel na de Kerst had ik sterk de behoefte om weer op weg te gaan. Om diverse redenen, waar ik nu niet verder op in zal gaan.
Ik heb een ticket voor de ferry naar Tasmanië geboekt, voor de 10e. Dat geeft me bijna twee weken de tijd om van Sydney naar Melbourne te reizen. Fijn, want ik heb geen idee wat me onderweg te wachten staat!
De zuidelijke kust van NSW bleek heel aantrekkelijk te zijn, met mooie stranden en indrukwekkende landtongen. natuurlijk heb ik telkens gekeken of er gevlogen zou kunnen worden en het antwoord was regelmatig “Ja, als....” En dan moest je een voorwaarde invullen waaraan op dat moment niet werd voldaan.
De eerste week heb ik slechts één keer op een camping overnacht, de rest sliep ik in de bush (het bos, want zo ruig is het hier niet meer). Omdat ik graag het alpine gebied in Victoria wilde verkennen heb ik mezelf een omweg gegund. Tot de Snowy River heb ik braaf de kust gevolgd, en ben toen weer schuin omhoog (NW) gereden via de Great Alpine Road. En dat was prachtig! Ik heb echt genoten van de geweldige uitzichten en de fantastische bergpassen, met of zonder bos. In Victoria zijn best veel kleine campsites, vooral langs de Aberfeldy River, waar je gratis kunt en mag kamperen (zonder voorzieningen).
Aan de andere kant van een bergmassief kwam ik door een klein dorpje, op weg naar Bright. Net toen ik het dorp uitreed zag ik een lavendelveld met een groot bord langs de weg. Net op tijd zag ik dat er een theeschenkerij verborgen moest zijn. Meteen de oprit opgereden en de auto geparkeerd. Het eerste dat ik zag waren stokrozen en vlinderstruiken, die het lavendelveld omzoomden.
Gewapend met mijn camera wandelde ik langs de lavendel, de bordjes volgend, toen ik plots voor een mooi houten gebouwtje stond, met een terras. Binnen was een bonte verzameling lavendel-gerelateerde hebbedingetjes uitgestald, aangevuld met FairTrade-speelgoed. Ik werd hartelijk begroet door een oudere dame en ik bestelde een pot thee en lavendel-scones. Achter het gebouwtje liep een riviertje langs een grasstrook met bomen. Het was er vredig en relaxed. Het rijden door de bergen is behoorlijk inspannend, vanwege de benodigde concentratie, en het was dus fijn dat ik hier even lekker kon chillen. Na de thee heb ik nog een lavendel-ijsje en en flesje lavendelolie gekocht. Toen waren er twee uren verstreken.
In Bright heb ik de informatiehut bezocht, waar ik bij binnenkomst meteen tegen een grote foto van tandemparagliding aanliep. Ah, dus hier wordt gevlogen! Snel de foldertjes bestudeerd en via de beschrijving er op naar het landingsveld gereden. Mooi groot grasveld, maar erg leeg. Geen teken van leven. Nou ja, het was ook ouwejaarsdag. De piloten zullen wel wat anders aan hun hoofd hebben. Naast het grasveld was weer bos, en, je raadt het al, daar heb ik gekampeerd. Weer langs een riviertje. Ik had net een mooi kampvuurtje aan de gang om de spare-ribs te grillen, en een glas port soldaat gemaakt, toen ik een vreugdegil hoorde, boven me. Ik keek omhoog en zag nog een tandemscherm uit een spiraal komen. Shit! Er is dus wél iemand. En direct zag ik nóg een scherm vliegen, een stuk hoger. Ik wilde graag informatie over het vliegen hier, dus ik liep snel naar de landing en zag tot mijn grote spijt dat er nog bijna twintig andere schermen in de lucht hingen... Had ik nou maar even het nummer gebeld dat op de folder staat. Afijn, even zitten kijken en wat gepraat met piloten. De kans dat er de volgende dag gevlogen zou worden was niet heel groot, want de wind zou al snel toenemen en naar de verkeerde richting draaien. Bovendien zou het vanavond laat worden dus iedereen sliep uit.
Nou, sliep-uit jezelf, dacht ik. Als ik morgen weer eens om zes uur wakker wordt rijd ik mooi naar boven. Dan ben ik de eerste die hier vliegt in 2011. Puh!
En inderdaad, ik stond op nieuwjaarsdag om zeven uur op de startplek. En wat een mooie startplek. Een enorm groot kunstgras-tapijt in een open plek in het bos, met bankjes voor de toeschouwers (chauffeurs). De windrichting was prima en de sterkte leek goed om te soaren en te toplanden. Handig, want dan hoefde ik niet te wachten tot iemand me een lift kon geven, want om de 10 km omhoog te lopen, dat zag ik niet zitten. Toen ik echter het scherm boven mijn hoofd zette deed het pogingen om te draaien en in te klappen. De wind werd vlagerig hard en toen ik weer omkeek naar het dal zag ik een grote wolk aankomen met daaronder een regenboog... Inpakken.
Het was jammer. Maar niet getreurd. Wel doorgereden, want het begon te regenen. Aan het eind van de G.A.R. nam ik stukje Hume Highway, richting Melbourne.
Toen ben ik via een steeds kleiner wordend weggetje richting Walhalla gereden. Dat is een historisch plaatje waar in de goudmijn-periode 3500 mensen woonden, die hun fortuin probeerden te vergaren, terwijl er nu nog maar 20 mensen wonen die van het toerisme lijken te leven. De weg ernaartoe was werkelijk adembenemd mooi. Het blijkt dat je Walhalla alleen kunt bereiken met een 4WD, althans vanuit het noorden.
De eigenlijke reden dat ik hier langs wilde ligt echter aan de zuidwest-kant van Walhalla, het dorpje Erica. Voor de mensen die het nog niet weten, ik ben geboren en getogen in een dorp dat Erica heet, in de zuidoost-hoek van Drenthe. Voor mijn gevoel was dat enorm ver verwijderd van de rest van de wereld en was er in het dorp geen snars te doen. Nou, Erica in Victoria doet daar nog een 'huge' schepje bovenop!
Wel genoeg reden om hier te overnachten, in ..... het bos.
Het was de volgende dag erg bewolkt en ik verlangde weer naar de kust. Dus zonder verdere omwegen, via de snelweg naar Melbourne gereden, waar ik zo snel mogelijk doorheen wilde, want ik werd er bijna claustrofobisch van. Via Geelong reed ik naar Torquay, waar de Great Ocean Road begint. Hier ben ik via een doodlopende zijweggetje naar de rand van de wereld gereden, waar de oceaan helemaal doorloopt tot aan Antartica. En verdomd als het niet waar is, ik zag een scherm vliegen! Helemaal opgewonden probeerde ik de auto zo dicht mogelijk bij de vlieger te parkeren, waar ik zowaar een heuse startplek inclusief kunstgrastapijt ontdekte. Op de rand zat een bordercollie, zo’n zwart-witte schaaphoeder-hond. Hij keek continue naar het scherm, met de oren rechtop. Het trouwe beestje hield zijn baasje goed in de gaten. De piloot vloog aan een speedwing van ITV en het waaide duidelijk te hard voor een normaal scherm. Ik sprak met hem toen hij getopland was en vroeg hem of hij een plekje wist waar ik vannacht zou kunnen “wild”kamperen. Na een poosje nadenken over verscholen plekjes landinwaarts, bood hij mij aan om op zijn oprit te parkeren. Hij ging de volgend dag weer vliegen want hij had vakantie. Hij heet Aaron en woont in Torquay. Hij woont samen met zijn vriendin Tamsin in een zelfbegouwd huis. Toen ik arriveerde mocht ik meteen gebruik maken van de douche (na een weekje bush kan ik me dat wel voorstellen) en even later werd zelf het logeerbed leeg geruimd voor me. Nou ja, wat een gastvrijheid! Ze kennen me niet eens. Het opladen van de electronica was geen enkel probleem en ik kreeg zelfs de code voor het wifi-netwerk, zodat ik mijn laptop kan gebruiken voor het uploaden van foto’s en dit verslag. TOP! Ik zeg: méér van dit soort mensen graag!
Ik heb heerlijk geslapen in een riant twee-persoonsbed en ga straks ontbijten. Dan kijken Aaron en ik of er al gevlogen kan worden. Ach, het leven is zo leuk!

http://www.facebook.com/album.php?aid=45905&id=1841896267&l=6a931810d3

http://www.facebook.com/album.php?aid=45906&id=1841896267&l=d0d8dd51a0

http://www.facebook.com/album.php?aid=45907&id=1841896267&l=c846585585

http://www.facebook.com/album.php?aid=45908&id=1841896267&l=8c2cb2ba04

http://www.facebook.com/album.php?aid=45953&id=1841896267&l=e11e855249