Tazzie
Door: Marc
Blijf op de hoogte en volg Marc
21 Januari 2011 | Australië, Melbourne
De overtocht met de ferry was al een belevenis op zich. Het waaide heel stevig en in de Bass Strait waren 5 meter hoge golven. Het schip beukte zich een weg door de zeestraat en deinde daarbij behoorlijk. Het dek waar men relaxed kan rondhangen en tv kijken, met diverse barretjes binnen waggelafstand, is nummer 7. Daarboven zijn twee deks met de cabines, die bij de dag-overvaart nauwelijks gebruikt worden. Kortom, het was druk in de lounge. Helaas voor mij was een groot deel van die mensen zeeziek... En omdat ze niet wisten waar ze anders zouden kunnen gaan kotsen, hingen ze gezellig tussen de andere passagiers op de bank, met hun gezichten in de barfbags (kotszakken). Zelfs zonder de bijgeluiden, ik was slim genoeg geweest om mijn iPod met huge koptelefoon mee te nemen, was de aanblik was deze betraande bleekneusjes voldoende om mijn eetlust te laten verdwijnen.
Ik besloot om eens op het bovenste dek te gaan kjken, dek 10. Normaal kun je daar naar buiten, maar vanwege de weersomstandigheden waren de buitendeuren gesloten. Geen punt, dek 10 is een glazen bak, waar je aan alle kanten naar buiten kunt kijken. Omdat de wind en de golven schuin van voren kwamenkon je aardig inschatten wanneer het schip weer zou worden opgetild door een grote golf. Je kon dan echt niet meer normaal staan blijven, zonder je ergens aan vast te houden. Nou moet je weten dat de veerboot geen kleintje is, daarnaast lijkt de veerboot van Terschelling op een grote roeiboot. Het woord “cruiseschip” past beter. Telkens als de boeg van het schip door een grote golf was gelanceerd kwam het daarna met een vreselijke knal, die als schok door het hele schip te voelen was, weer neer. Het water werd dan zo hoog opgespat dat er een half zwembad vol over dek 10 heen gesproeid werd. Heel indrukwekkend! Ik heb later, aangemeerd aan de kade, nog eens vanaf dek 10 naar beneden gekeken, en ik kan je zeggen: dat was erg hoog!
Ondanks het weer was het schip toch in staat om zijn normale kruissnelheid van 27 knopen aan te houden, das ruim voldoende om achter te waterskiën. (1 knoop = 1,8 km/h)
Een fijne instelling van de Tasmaanse toeristenwereld is dat de meeste kampeerplekken gratis zijn. Je hebt dan alleen de basisvoorzieningen, namelijk toiletten en drinkwater, maar wel vaak in een prachtige omgeving. Nou is dat laatste niet zo moeilijk op Tasmanië want het is bijna overal fijn. Er zijn heel wat aardige bergen te vinden, meestal omzoomd door grote wouden, al dan niet van de categorie “regen-“. Hoewel, tijdens de eerste vier dag van mijn verblijf op het eiland, die categorie op het hele eiland van toepassing was. Eén van de belangrijkste trekpleisters is de beroemde Cradle Mountain. Je kunt geen folder openslaan of er staat een foto van in. Dat geldt trouwens ook voor Wineglass Bay, maar daarover later meer.
De eerste nacht, dus meteen na aankomst in Devenport, heb ik een campsite aan een meertje opgezocht. Het was zo goed als droog, maar ik had na het eten geen zin meer om nog een kampvuurtje te maken. Oh ja, nog even leuk om te vermelden: tijdens een nacht in het bos, nog voordat ik in Melbourne aankwam, vond ik een oude gasfles waar iemand met een flex (slijpschijf) een kwart van de bovenkant had uitgehaald. Zodoende ontstond een vorm die gebruikt kan worden als openhaard. Ook vond ik de bodem met een randje van een voormalig biervat, die prima als barbecue dient doet.
Beide items heb ik inmiddels al meerdere malen met plezier gebruikt.
De volgende dag zou ik vlak langs Cradle Mountain komen, maar het was gaan regenen en de wolken hingen zo laag dat er geen bergen meer te zien waren. Zo had het natuurlijk geen enkele zin om een wandeling te gaan maken, dat was bovendien gevaarlijk vanwege de gladde rotsen waar je dan over loopt. Dus heb ik een klein uitlopertje aan de westkust aangedaan. Op het eind van een landtong was een kampeerplek, waar je zo goed als op het strand kunt bivakkeren. Er zijn daar zelfs bevliegbare duinen, helaas voor mij stond er een aflandige wind. Oh ja, het regende hier tenminste niet, dus hier heb ik mijn openhaard aan gehad. Heel knus.
Omdat er verder geen f*ck te doen was, als je niet helemaal idolaat bent van vissen, heb ik de dag erop weer een poging gedaan om via een natuurpark in de buurt van de berg te komen, maar het bleef bij een slappe wandeling naar een waterval. Ook heb ik nog een paar uur (!) rondgehangen in een slaperig mijnstadje, Queenstown. (sorry voor de eerdere foute naam, RED)
Inmiddels was ik op weg naar de hoofdstad van Tazzie in het zuiden. Hobart heeft een rijke historie als gevangenenkamp in de vroege 19e eeuw. Er is nog een historisch openlucht museum te vinden in Port Arthur, niet ver van Hobart. Dat is relatief, want vergeleken met de afstanden op het vaste land van Australië ligt op Tasmanië alles op een steenworp (een paar uur rijden) verwijderd. Van noord naar zuid is zo’n 350 km.
En hoera, in Hobart kwam de zon er zelfs door!
Dat bood mij de kans om even door de haven te slenteren, naar de belachelijk grote boten te kijken die daar soms liggen en om zeilboten die een wedstrijd vaarden in de inham te bewonderen. De stad is een ramp om in rond te rijden want bijna alle straten zijn éénrichtingswegen en er zijn hele steile stukken met verkeerslichten... Hier bleek maar weer eens dat de aanschaf van een navigatieprogramma voor Australië (en NZ) geen overbodige luxe was. Het werkt op mijn iPhone en kostte me zo’n 30 euri. Het vertelt je ook waar de dichtsbijzijnde ATM (flappentap) of afhaal-Thai is. Heel praktisch!
Het weer in de bergen bleef nog enkele dagen wisselvallig, was voorspeld, dus ik bewoog mij naar de zuidoostkust. Ik hoopte natuurlijk op een mogelijkheid om nog ergens mijn scherm te luchten door te gaan soaren. Maar eerst wilde ik toch eens met eigen ogen aanschouwen of al die poeha rond Wineglass Bay terecht is. Deze baai ligt bijna aan het eind van een landtong die als geheel wordt erkend als World Herritage Area, ofwel Wereld Beschermd Gebied, waarvan Tasmanië er nog een stuk of 4 heeft. Nu bleek ook waarom zoveel kampeerplekken gratis kunnen zijn want de entreeprijs van een National Park is maar liefst $24,- per dag! Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik het feitelijke betalen heb weten te omzeilen, iets waar ik als eerlijke natuurliefhebber niet trots op ben, als Hollander weer wel! Eigenlijk vind ik, zoals enkele andere bezoekers die ik sprak, dat een natuurgebied voor iedereen gratis te bezoeken zou moeten zijn.
Vlak naast de baai liggen enkele granieten heuvels van ca. 500 m hoog. Goed voor een pittige klim. Ik besloot om Mount Amos te beklimmen, die ligt het dichtste bij de baai en zou dus een mooi uiticht moeten bieden. Met flessen water, wat koeken en fruit en uiteraard de camera ging ik van start. Het eerste bord gaf aan dat deze klim alleen voor geoefende hikers in goede conditie en bij droge omstandigheden geschikt is. Nou had het de dagen ervoor toch aardig geregend. Ik hoorde zelfs dat de overstromingen die Queensland en het noorden van New South Wales zo teisteren, ook in het noordwesten van Tasmanië navolging hebben gehad, wat tot enkele evacuaties heeft geleid. Ik laat mij niet snel afschrikken door waarschuwingen, behalve als er bij een strand staat WARNING, en daaronder ACHTUNG, en dan iets over de mogelijke aanwezigheid van krokodillen. In dit geval voelde ik me fit genoeg om die keienklont te bedwingen en ging vol goede moed op pad. Tijdens de klim keek ik regelmatig om en maakte foto’s van de baai en de stranden die zo mooi fris afsteken tegen het blauwe water en het groene woud. Ook de grote boulders waarover het pad zich slingert boden fraaie composities. Enkele passages waren nogal vochtig, om niet te zeggen kletsnat. Dat was geen probleem zolang je op een ruwe ondergrond liep, maar het pad ging soms verticaal omhoog over de granieten platen die door eeuwenlange waterstroompjes spiegelglad waren geworden. Zelfs mijn KEEN-sportsandalen waren geen partij voor de glibberige rots. De oplossing was echter snel gevonden: uitdoen!
Op blote voeten liep ik zonder problemen tegen de rotsplaat op. Er is geen betere ontwikkelaar dan Moeder Natuur.
Het uitzicht werd steeds beter. Hoe hoger ik kwam hoe meer foto’s ik maakte. De bovenkant van de heuvel was veel ruiger dan de helling en toen ik uiteindelijk op de bovenste rotsen stond en trots om me heen keek, kwam ik er achter dat ik steeds foto’s had gemaakt van een andere baai, want Wineglass Bay bevindt zich aan de andere kant van Mount Amos...
En ik ik moet eerlijk zeggen, het uitzicht is prachtig! Het was de klim meer dan waard. Nadeel is wel dat ik nu graag even zou afkoelen en een duik nemen in zee, maar het pad loopt hier dood, dus ik moest dezelfde weg terug. Tegen de tijd dat ik weer beneden was, had ik geen zin meer om weer een eind te lopen, om de heuvels heen, dus heb ik onderweg over de landtong bij een ander strand (genaamd: Friendly Beaches) gestopt. Heel dapper ben ik het water ingegaan, waar trouwens een hele sterke onderstroming stond waarin ik me ter nauwernood staande kon houden. Toen er twee opvolgende golven tegen me aan geklotst waren was ik helemaal nat en dook toen maar de zee in. KOUD!!!
Op het strand stond een ouder echtpaar uit Alice Springs met een mengeling van afgrijzen en bewondering toe te kijken. Toen ik surfend/zwemmend op een grote golf terug werd gesmakt op het strand en proestend overeind kwam, meldden ze me dat ze vonden dat ik een medaille verdiende. Persoonlijk had ik liever een grote steak. Helaas had ik die dag geen boodschappen gedaan dus werd het de zoveelste variant van instant noodles.
Verder omhoog langs de oostkust zijn er vele leuke strandjes, met kampeerplekjes. Ik heb me dan ook heel relaxed laten leiden door de omstandigheden. Lekker vuurtje maken met een glaasje port erbij, en elke droogvoer-maaltijd smaakt prima. Wel jammer dat de wind niet gunstig was om te vliegen. Het was ofwel windstil, ofwel aflandig of knetterhard. Meer soorten blijkt Tasmanië niet te kennen.
Toch kijk ik terug op een leuke week (iets meer) en ben er niet echt rouwig om dat ik niet op Cradle Mountain ben geweest. Bij mooi weer stikt het er toch van de toeristen, die met bussen tegelijk worden gedropt, en daar ben ik niet zo van...
Ik probeer meestal de natuur te fotograferen zonder storende witte sokken in beeld.
Mijn volgende projekt is deelname aan een cross country seminar in Manilla, NSW. Daar komen vele internationale (wedstrijd)piloten uit de paraglidingwereld bijeen. Voorafgaand aan een wereldcupwedstrijd komen zij daar trainen en delen hun ervaringen met geïnteresseerde piloten die het “overland-vliegen” willen leren. Voor mij is dat heel leerzaam en vooral het vlaklandvliegen lijkt me uitdagend, omdat ik bijna uitsluitend ervaring in de bergen heb. Daarnaast is het natuurlijk gewoon een heel gezellige bijeenkomst van gelijkgezinden, waar elke avond wordt nagepraat rond de kampvuren. (DENK IK)
We zullen het meemaken. Voorlopig lijken de wegen nog goed begaanbaar en zijn er geen zorgwekkende floods in de buurt van Manilla. Ik wil zondagavond ter plaatse zijn, dus die kleine 1200 km leg ik in de komende dagen af. Voor wie wil weten waar ik langs ga, het is highway nr 39, van Melbourne naar Dubbo, en dan nog even verder.
Er schijnt wifi te zijn op de kamping van de startberg dus ik probeer vaker iets te posten, vooral als ik lekker heb kunnen vliegen!
foto’s:
http://www.facebook.com/album.php?aid=47541&id=1841896267&l=bdd04af85a
dit is slechts een selectie...
Ik besloot om eens op het bovenste dek te gaan kjken, dek 10. Normaal kun je daar naar buiten, maar vanwege de weersomstandigheden waren de buitendeuren gesloten. Geen punt, dek 10 is een glazen bak, waar je aan alle kanten naar buiten kunt kijken. Omdat de wind en de golven schuin van voren kwamenkon je aardig inschatten wanneer het schip weer zou worden opgetild door een grote golf. Je kon dan echt niet meer normaal staan blijven, zonder je ergens aan vast te houden. Nou moet je weten dat de veerboot geen kleintje is, daarnaast lijkt de veerboot van Terschelling op een grote roeiboot. Het woord “cruiseschip” past beter. Telkens als de boeg van het schip door een grote golf was gelanceerd kwam het daarna met een vreselijke knal, die als schok door het hele schip te voelen was, weer neer. Het water werd dan zo hoog opgespat dat er een half zwembad vol over dek 10 heen gesproeid werd. Heel indrukwekkend! Ik heb later, aangemeerd aan de kade, nog eens vanaf dek 10 naar beneden gekeken, en ik kan je zeggen: dat was erg hoog!
Ondanks het weer was het schip toch in staat om zijn normale kruissnelheid van 27 knopen aan te houden, das ruim voldoende om achter te waterskiën. (1 knoop = 1,8 km/h)
Een fijne instelling van de Tasmaanse toeristenwereld is dat de meeste kampeerplekken gratis zijn. Je hebt dan alleen de basisvoorzieningen, namelijk toiletten en drinkwater, maar wel vaak in een prachtige omgeving. Nou is dat laatste niet zo moeilijk op Tasmanië want het is bijna overal fijn. Er zijn heel wat aardige bergen te vinden, meestal omzoomd door grote wouden, al dan niet van de categorie “regen-“. Hoewel, tijdens de eerste vier dag van mijn verblijf op het eiland, die categorie op het hele eiland van toepassing was. Eén van de belangrijkste trekpleisters is de beroemde Cradle Mountain. Je kunt geen folder openslaan of er staat een foto van in. Dat geldt trouwens ook voor Wineglass Bay, maar daarover later meer.
De eerste nacht, dus meteen na aankomst in Devenport, heb ik een campsite aan een meertje opgezocht. Het was zo goed als droog, maar ik had na het eten geen zin meer om nog een kampvuurtje te maken. Oh ja, nog even leuk om te vermelden: tijdens een nacht in het bos, nog voordat ik in Melbourne aankwam, vond ik een oude gasfles waar iemand met een flex (slijpschijf) een kwart van de bovenkant had uitgehaald. Zodoende ontstond een vorm die gebruikt kan worden als openhaard. Ook vond ik de bodem met een randje van een voormalig biervat, die prima als barbecue dient doet.
Beide items heb ik inmiddels al meerdere malen met plezier gebruikt.
De volgende dag zou ik vlak langs Cradle Mountain komen, maar het was gaan regenen en de wolken hingen zo laag dat er geen bergen meer te zien waren. Zo had het natuurlijk geen enkele zin om een wandeling te gaan maken, dat was bovendien gevaarlijk vanwege de gladde rotsen waar je dan over loopt. Dus heb ik een klein uitlopertje aan de westkust aangedaan. Op het eind van een landtong was een kampeerplek, waar je zo goed als op het strand kunt bivakkeren. Er zijn daar zelfs bevliegbare duinen, helaas voor mij stond er een aflandige wind. Oh ja, het regende hier tenminste niet, dus hier heb ik mijn openhaard aan gehad. Heel knus.
Omdat er verder geen f*ck te doen was, als je niet helemaal idolaat bent van vissen, heb ik de dag erop weer een poging gedaan om via een natuurpark in de buurt van de berg te komen, maar het bleef bij een slappe wandeling naar een waterval. Ook heb ik nog een paar uur (!) rondgehangen in een slaperig mijnstadje, Queenstown. (sorry voor de eerdere foute naam, RED)
Inmiddels was ik op weg naar de hoofdstad van Tazzie in het zuiden. Hobart heeft een rijke historie als gevangenenkamp in de vroege 19e eeuw. Er is nog een historisch openlucht museum te vinden in Port Arthur, niet ver van Hobart. Dat is relatief, want vergeleken met de afstanden op het vaste land van Australië ligt op Tasmanië alles op een steenworp (een paar uur rijden) verwijderd. Van noord naar zuid is zo’n 350 km.
En hoera, in Hobart kwam de zon er zelfs door!
Dat bood mij de kans om even door de haven te slenteren, naar de belachelijk grote boten te kijken die daar soms liggen en om zeilboten die een wedstrijd vaarden in de inham te bewonderen. De stad is een ramp om in rond te rijden want bijna alle straten zijn éénrichtingswegen en er zijn hele steile stukken met verkeerslichten... Hier bleek maar weer eens dat de aanschaf van een navigatieprogramma voor Australië (en NZ) geen overbodige luxe was. Het werkt op mijn iPhone en kostte me zo’n 30 euri. Het vertelt je ook waar de dichtsbijzijnde ATM (flappentap) of afhaal-Thai is. Heel praktisch!
Het weer in de bergen bleef nog enkele dagen wisselvallig, was voorspeld, dus ik bewoog mij naar de zuidoostkust. Ik hoopte natuurlijk op een mogelijkheid om nog ergens mijn scherm te luchten door te gaan soaren. Maar eerst wilde ik toch eens met eigen ogen aanschouwen of al die poeha rond Wineglass Bay terecht is. Deze baai ligt bijna aan het eind van een landtong die als geheel wordt erkend als World Herritage Area, ofwel Wereld Beschermd Gebied, waarvan Tasmanië er nog een stuk of 4 heeft. Nu bleek ook waarom zoveel kampeerplekken gratis kunnen zijn want de entreeprijs van een National Park is maar liefst $24,- per dag! Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik het feitelijke betalen heb weten te omzeilen, iets waar ik als eerlijke natuurliefhebber niet trots op ben, als Hollander weer wel! Eigenlijk vind ik, zoals enkele andere bezoekers die ik sprak, dat een natuurgebied voor iedereen gratis te bezoeken zou moeten zijn.
Vlak naast de baai liggen enkele granieten heuvels van ca. 500 m hoog. Goed voor een pittige klim. Ik besloot om Mount Amos te beklimmen, die ligt het dichtste bij de baai en zou dus een mooi uiticht moeten bieden. Met flessen water, wat koeken en fruit en uiteraard de camera ging ik van start. Het eerste bord gaf aan dat deze klim alleen voor geoefende hikers in goede conditie en bij droge omstandigheden geschikt is. Nou had het de dagen ervoor toch aardig geregend. Ik hoorde zelfs dat de overstromingen die Queensland en het noorden van New South Wales zo teisteren, ook in het noordwesten van Tasmanië navolging hebben gehad, wat tot enkele evacuaties heeft geleid. Ik laat mij niet snel afschrikken door waarschuwingen, behalve als er bij een strand staat WARNING, en daaronder ACHTUNG, en dan iets over de mogelijke aanwezigheid van krokodillen. In dit geval voelde ik me fit genoeg om die keienklont te bedwingen en ging vol goede moed op pad. Tijdens de klim keek ik regelmatig om en maakte foto’s van de baai en de stranden die zo mooi fris afsteken tegen het blauwe water en het groene woud. Ook de grote boulders waarover het pad zich slingert boden fraaie composities. Enkele passages waren nogal vochtig, om niet te zeggen kletsnat. Dat was geen probleem zolang je op een ruwe ondergrond liep, maar het pad ging soms verticaal omhoog over de granieten platen die door eeuwenlange waterstroompjes spiegelglad waren geworden. Zelfs mijn KEEN-sportsandalen waren geen partij voor de glibberige rots. De oplossing was echter snel gevonden: uitdoen!
Op blote voeten liep ik zonder problemen tegen de rotsplaat op. Er is geen betere ontwikkelaar dan Moeder Natuur.
Het uitzicht werd steeds beter. Hoe hoger ik kwam hoe meer foto’s ik maakte. De bovenkant van de heuvel was veel ruiger dan de helling en toen ik uiteindelijk op de bovenste rotsen stond en trots om me heen keek, kwam ik er achter dat ik steeds foto’s had gemaakt van een andere baai, want Wineglass Bay bevindt zich aan de andere kant van Mount Amos...
En ik ik moet eerlijk zeggen, het uitzicht is prachtig! Het was de klim meer dan waard. Nadeel is wel dat ik nu graag even zou afkoelen en een duik nemen in zee, maar het pad loopt hier dood, dus ik moest dezelfde weg terug. Tegen de tijd dat ik weer beneden was, had ik geen zin meer om weer een eind te lopen, om de heuvels heen, dus heb ik onderweg over de landtong bij een ander strand (genaamd: Friendly Beaches) gestopt. Heel dapper ben ik het water ingegaan, waar trouwens een hele sterke onderstroming stond waarin ik me ter nauwernood staande kon houden. Toen er twee opvolgende golven tegen me aan geklotst waren was ik helemaal nat en dook toen maar de zee in. KOUD!!!
Op het strand stond een ouder echtpaar uit Alice Springs met een mengeling van afgrijzen en bewondering toe te kijken. Toen ik surfend/zwemmend op een grote golf terug werd gesmakt op het strand en proestend overeind kwam, meldden ze me dat ze vonden dat ik een medaille verdiende. Persoonlijk had ik liever een grote steak. Helaas had ik die dag geen boodschappen gedaan dus werd het de zoveelste variant van instant noodles.
Verder omhoog langs de oostkust zijn er vele leuke strandjes, met kampeerplekjes. Ik heb me dan ook heel relaxed laten leiden door de omstandigheden. Lekker vuurtje maken met een glaasje port erbij, en elke droogvoer-maaltijd smaakt prima. Wel jammer dat de wind niet gunstig was om te vliegen. Het was ofwel windstil, ofwel aflandig of knetterhard. Meer soorten blijkt Tasmanië niet te kennen.
Toch kijk ik terug op een leuke week (iets meer) en ben er niet echt rouwig om dat ik niet op Cradle Mountain ben geweest. Bij mooi weer stikt het er toch van de toeristen, die met bussen tegelijk worden gedropt, en daar ben ik niet zo van...
Ik probeer meestal de natuur te fotograferen zonder storende witte sokken in beeld.
Mijn volgende projekt is deelname aan een cross country seminar in Manilla, NSW. Daar komen vele internationale (wedstrijd)piloten uit de paraglidingwereld bijeen. Voorafgaand aan een wereldcupwedstrijd komen zij daar trainen en delen hun ervaringen met geïnteresseerde piloten die het “overland-vliegen” willen leren. Voor mij is dat heel leerzaam en vooral het vlaklandvliegen lijkt me uitdagend, omdat ik bijna uitsluitend ervaring in de bergen heb. Daarnaast is het natuurlijk gewoon een heel gezellige bijeenkomst van gelijkgezinden, waar elke avond wordt nagepraat rond de kampvuren. (DENK IK)
We zullen het meemaken. Voorlopig lijken de wegen nog goed begaanbaar en zijn er geen zorgwekkende floods in de buurt van Manilla. Ik wil zondagavond ter plaatse zijn, dus die kleine 1200 km leg ik in de komende dagen af. Voor wie wil weten waar ik langs ga, het is highway nr 39, van Melbourne naar Dubbo, en dan nog even verder.
Er schijnt wifi te zijn op de kamping van de startberg dus ik probeer vaker iets te posten, vooral als ik lekker heb kunnen vliegen!
foto’s:
http://www.facebook.com/album.php?aid=47541&id=1841896267&l=bdd04af85a
dit is slechts een selectie...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
