Een goed begin...

De heenreis verliep eigenlijk zonder noemenswaardige problemen, één keer echt stil gestaan bij Frankfurt en een aantal keren vertraagd rijden. Al met al 13,5 uren gedaan over 1250 km, inclusief pauzes. Da’s verder dan Ferdinand van Schelven op die dag tijdens de Red Bull X-Alps, maar zijn prestaties is wel veel groter! Met dank aan Leonard en Bastiaan, die me onderweg op de hoogte hebben gehouden van de vorderingen van ‘onze’ landgenoot in deze ultieme endurance race (voor paragliders).
Toen ik bij Kufstein de snelweg afging en via de Felbertauern Tunnel aan de Zuidkant van de Alpen-hoofdkam kwam, kwam ik letterlijk van de regen in de zon! Blauwe lucht en alleen aan de horizon enkele (zware) wolken. Achteraf bleek dat er één precies boven Greifenburg hing en daar voor veel water zorgde. Van St. Johann in Tirol naar Lienz in OstTirol en daar naar het oosten en Karinthië in. En uitgerekend daar waar je de ‘grens’ overgaat begon het te regenen. Dus....
Ik kwam om 19 uur aan op de camping Fliegercamp en normaal is dat de tijd dat de school AirTime aan tafel gaat, dus ik liep eerst maar eens het restaurant binnen. Ayke had mij gespot en kwam melden dat ze spare-ribs gingen eten, of ik zin had om aan te schuiven... Ik zeg, goed bezig!
De tent opzetten kan straks ook nog wel, bovendien doe ik dat liever niet in de regen.
En verdomd, tijdens het eten werd het droog en, echt waar, de zon brak zelfs nog door! Hij is fijn.
Dus ook het opzetten ging prima en ik heb die nacht héérlijk geslapen in mijn riante onderkomen. Ik heb namelijk mijn tunneltent bij me, die ik al zeker 5 jaar niet gebruikt had, sinds ik het gemak van de Quechua heb ontdekt. Helaas is die niet erg ruim en na jaren intensief gebruik is hij afgeschreven en weggegooid...
Nu sta ik voorlopig op dezelfde plek dus maakt het niet uit dat ik deze tent niet kan opgooien, waarna hij uitgevouwen neerkomt. Maar daar staat wel tegenover dat ik nu AL mijn meegenomen spullen kwijt kan én dat ik ook nog gewoon kan zitten aan een tafel. Waar ik nu dus zit te typen.
Vandaag was voor mij vooral een rustig-‘an dag, maar vanmiddag begon het tóch ernstig te kriebelen, zodat ik samen met Nico Ursem in het busje ben gestapt, waar al 7 piloten inzaten, en naar de Emberger getuft.
Bijna boven begon het te spetteren......
Hoewel er een behoorlijke bui over de top kwam zetten (we hebben een lichte NW wind) besloot iedereen te wachten, het was immers nog maar half 1. Mooi tijd om even op mijn gemak te toileteren en mijn startkaart aan te schaffen. Nico at zijn meegebrachte lunch op en we waren leuk aan het kletsen. Opeens zag ik weer wat blauw onder de wolk door en verhoogde mijn staat van paraatheid. Het leek er niet op dat het weer helemaal open zou trekken en de voorspellingen waren niet heel gunstig, dus ik stelde voor om een gaatje te benutten, mits het droog was. Toen de wolk voorbij was en de laatste druppeltjes nog op ons neerdaalden (we stonden natuurlijk wel onder dak) kwam de zon terug op de helling en ik vermoedde dat dit de westenwind zou ombuigen naar een startbare zuidwind. Ik trok snel mijn overal en mijn harnas aan, en met het scherm onder de arm stond ik op de veranda. Ook nadat het stopte met regenen moest ik mijn geduld nog op de proef stellen, want als ik nu zou starten zou ik onderweg naar de landing de bui weer inhalen en alsnog in de regen vliegen. Toen de bui aan de overkant van het dal was aangekomen kwam de volgende al weer over de top dus het was nu of ‘nooit’. Terwijl vele andere piloten stonden toe te kijken, en ééntje die me hielp om snel het scherm goed te leggen, startte ik voorwaarts schuin op de helling en kon vrij makkelijk wegkomen. Wel voelde ik meteen al de eerste druppels, dus ik draaide snel linksaf om te proberen de bui voor te blijven. Zonder al te veel nattigheid bereikte ik het dal, waar de zon scheen en het verder ook droog was. Na een paar bochten en 360-ers boven het veld maakte ik een circuit om met de heersende zuidenwind (!) te landen. En het gras was nog droog!
Door de warme lucht onder in het dal bereikten de regendruppeltjes de grond niet, maar verdampten op weg naar beneden.
Toen Nico even later ook landde was een aantal andere piloten ook gestart, en zij bleven langs de helling vliegen om de vlucht wat te rekken. Dat hebben ze moeten bekopen met een natte uitrusting, door de volgende bui. Bij Nico en José heb ik toen een wijntje genuttigd en een tijdje zitten kletsen.

Zojuist hoorde ik een kenmerkend gezoem en ben meteen de tent uitgegaan, op weg naar het veld. Daar was een van de cursisten van volgende week met een grote elektrisch aangedreven modelhelicopter aan het vliegen (de heli vloog, de vent niet).
Dat vind ik superinteressant en heb dus daarna ook even met hem gekletst.
Straks (voor jullie is dat al gebeurd) ga ik een wifi-code halen, zodat ik af en toe online kan. Met de aaifoon kan ik al tegen redelijk laag tarief de hele week op internet, met dank aan de goeie actie van T-Mobile.

Nienke is op dit moment in Bassano aan het vliegen en waar Petra en Stefan zijn weet ik niet. Samen vormen we een team in de Fun Week (AirTime Challenge), vanaf zondag. Hopelijk is iedereen op tijd hier...

Ik ga eten.