Dolle dinsdag

Dolle dinsdag

Vanmorgen werd ik om een uur of vijf wakker. Ik hoorde in de tent naast me gesnurk, maar ik weet niet of dat de reden was. Wel hield het gesnurk ernstig lang aan, zodat opnieuw in slaap vallen bijna onmogelijk was. Zo heb ik een paar uur liggen draaien totdat om klokslag acht het ‘weklied’ in het kinderkamp ging spelen. Het kamp staat op het veldje naast het restaurant. “Guten Morgen, guten Morgen. Guten Morgen Sonnenschein (Nana Mouskuri)”. Erg pakkende tekst.
Een beetje brak stond ik op en voegde me bij de anderen die al buiten zaten, want het was lekker weer. Na het ontbijt gingen we omhoog en stonden om tien uur paraat op de start, klaar voor de volgende opdracht. Dit keer moesten we het woord ‘AIR’ schrijven, klein of groot, terwijl we vlogen. Op de GPS moest dan de tracklog het woord laten zien. Erg leuk natuurlijk, maar helaas deed mijn GPS het niet. Achteraf bleek dat-ie dacht dat hij nog in Italië was en ‘herkende’ daardoor de satellietgegevens niet. Ofwel, ik vloog voor spek en bonen naar beneden. Bovendien was het lang niet zo thermisch als gisteren en kreeg ik ondanks verwoede pogingen geen meter stijging te pakken. Ik kon af en toe amper een ‘nulletje’ vasthouden.
Ook vele andere deelnemers hadden probleempjes, ofwel met de GPS of met de tegenwind waardoor er weinig ruimte overbleef om te schrijven.
Iedereen was dus vrij snel beneden en we konden vlot weer omhoog. De taak bestond deze keer uit het schatten van de lengte van de volgende tracklog, dus het kruimelspoor dat de GPS uitzet terwijl je vliegt. Het weer zag er nog veelbelovend uit en ik was optimistisch genoeg om ruim een uur te gaan vliegen. Gisteren had ik immers al anderhalf uur te pakken en de omstandigheden leken nu beter. Vol overtuiging zei ik dat ik de marathon ging vliegen, dus 42 km. Met een vliegsnelheid van ca. 38 km/h moet dat toch te halen zijn. Toen we goed en wel klaarlagen op de start begonnen enkele cumuluswolken om ons heen door de inversielaag te breken en bovendien zagen we richting Lienz al regensluiers onder de wolken. Na overleg met Barry, die op de camping stond, is besloten om ook deze taak te cancelen. Scheisse!
Er werd zelfs al geadviseerd om niet te gaan vliegen en met de bus terug te rijden.
Ik stond al klaar en schatte in dat ik de landing makkelijk ging halen voordat de regen ons zou bereiken. Dus ik startte.
Net als de vorige vlucht scheerde ik langs de bomen links van de start naar de hoek van de helling, waar vaak als eerste thermiek te vinden is. Volkomen onverwachts kreeg ik een volledige frontstall, de voorkant van het scherm klapte om naar beneden en sloeg samen met de rest van het scherm naar achteren. Eigenlijk staat het stil terwijl ik er onderdoor schommel. In een reflex had ik de remlijnen diep aangetrokken om de voorwaartse beweging van het scherm in de kiem te smoren, want anders zou het zo snel naar voren schieten dat het waarschijnlijk vóór me zou komen te staan, of erger nog, onder me schieten. Dit hielp gelukkig goed, ik had al eerdere frontstalls effectief mee opgevangen, en ik vloog tamelijk rustig verder, ondertussen nog steeds naar mijn iPod luisterend. Die hangt trouwens aan mijn cockpit, zonder oordopjes.
Leontien stond op de start en had de tweede helft van de actie gezien, waarschijnlijk werd haar aandacht getrokken door de ferme klap waarmee het scherm wegsloeg. Ze besloot terplekke om het starten te stoppen en met de bus te gaan. Ik geloof dat er nog 2 of 3 gebrevetteerde piloten (waaronder Stefan) achter me aan zijn gekomen en er gingen 8 rijdend naar beneden. (onder andere de dames)
Toen ik landde stond Barry met zijn armen wijd op me te wachten, klaar voor een ‘knuffel’. Helaas bleek de wind vlak boven de grond harder dan ik inschatte, misschien een soort vernturi tussen de maïsvelden, en moest ik hem teleurstellen door gewoon op de stip te landen. Wel weer een fijne landing trouwens, superzacht. Ik heb Barry daarna nog even met het fieldpack op mijn rug een knuffel gegeven. ;-)
Het was vies warm beneden, echt drukkend. Overal om ons heen zag je de wolken snel groeien en de regen kwam ook aardig dicherbij. Snel inpakken dus.
We hadden nog net tijd genoeg om bij de tent te lunchen met een heerlijk gebakken eitje, voordat de wind opstak en de regen vanuit de zuidkant van het dal naar ons toe kwam blazen. Nu zit ik dus weer in mijn tent te typen.
Over een uur worden we verwacht te verzamelen, zodat we te horen krijgen of er nog een binnentaak wordt uitgevoerd. En vanavond gaan we met een grote groep naar de mexicaan in Spittal, waar we meestal erg lekker eten.
Van Jeffrey, de lafste, kreeg ik het bericht dat Jorden en hij vanavond al gaan rijden, zodat ze morgenvroeg bij ons een bak koffie kunnen komen drinken. Gezellig!

Ik zal morgen wel vertellen wat er vanavond nog voor boeiends gebeurt...


p.s. er zijn nog maar weinig foto's gemaakt, want óf het regent, óf het is vliegbaar. Ik neem de NIKON niet mee in de lucht...