MaDiWoDo

MaDiWoDo

Tsja, als het goed weer is heb ik het te druk om uitgebreid een verslag te typen, dus jullie hebben even moeten tot het hier slecht weer werd. En dat is het gisteravond geworden! Man, man, wat een mooi onweer! Donnerwetter....
Goed, even recapituleren.
Maandag was de tweede dag voor de beginners van deze cursus. En ook de laatste dag op de oefenhelling. Onze duitse collega’s waren al vroeg op en stonden hoog op de helling. Na kort overleg namen wij bezit van de flanken van de onderste helft, zodat zij de middenstrook konden gebruiken voor de eerste vluchten. Mijn groep kreeg als doel om het scherm op te zetten, en gecontroleerd ermee de helling af te lopen, nog zonder de echte versnellingsfase. Daarbij kregen ze “stop stop stop” te horen, waarna het scherm op één rem naar beneden gehaald moest worden. Deze ‘start-afbreek-routine’ zou nog goed van pas komen op de echte starthelling...
Toen alle cursisten twee keer had laten zien dat ze dit beheersen, zijn we even gaan pauzeren. Het was toen al warm. Vervolgens zijn we wat hoger de helling op gekropen om de beentjes van de vloer te krijgen. De andere groep ging nu lunchen, dus we hadden redelijk de ruimte. De wind kwam steeds een beetje (bij tijden heel erg) van de zijkant en het starten was tamelijk sportief te noemen. Gelukkig is de groep best fit en zeer gemotiveerd. Na de eerste vlucht van 10 m hoogteverschil, waarbij men al snel 75 m ver komt, vertoonde elk gezicht een grote glimlach. Zelfs na het moeizaam weer omhoog lopen, met het scherm op de schouder.
Zo tegen half drie was het genoeg. Men werd moe en iedereen had minimaal twee vluchten gemaakt met een echte landing. Ik was trots op mijn groepje en had er vertrouwen in dat morgen (dinsdag) iedereen zijn eerste hoogtevlucht zou gaan maken.
’s Avonds werd er bij de tenten wat eten bij elkaar gegooid, kliekjesdag. En dat was best te hachelen. Vooral met een wijntje erbij.
Ik moest vrij vroeg ‘noar bedde’ want om 8 uur ging ons groepje al omhoog, omdat de verwachting was dat het rond de middag al (te) thermisch zou gaan worden.
Dinsdag begon dus vroeg. Ik nam een hele AH-tas vol zooi mee naar de Wiesflecker, waarin mijn eten en drinken zat, maar ook een extra radio, een EHBO-tas en nog wat ander spul. Uiteraard samen met mijn pakzak want ik was niet van plan om met de bus naar beneden te rijden. De eerste vlucht voor de beginners is altijd een feestje. De zenuwen gieren door de kelen en de spanning is van de gezichten af te lezen. Om ze wat gerust te stellen lieten we eerst enkele ‘gevorderde’ piloten starten, zodat de rest kon zien dat de vliegbaan veel vlakker is dan de zichtlijn naar de landingsplek. Onze duitse vrienden (!) kwamen ook boven en lieten zien dat ‘Ze Zjerman Weej’ iets anders is dan wat wij prettig vinden. Des te meer motivatie om het echt goed te doen! En de cursisten stelden mij niet teleur. Ik heb in twee dagen Wiesflecker niet meer dan 2 x een start laten afbreken. En men heeft inmiddels minimaal 4 hoogtevluchten per persoon. Daar tussendoor nog wat licht gevorderde piloten, dus ik schat in totaal zo’n 60 starts. En de wind stond regelmatig wat schuin tegen de helling op, wat het uiteraard niet eenvoudiger maakt. Kortom ik ben zeer tevreden over de starts.
Als Laffe Teckels haden we dinsdag een primeur. We waren namelijk uitgenodigd om bij Marina thuis te komen grillen. Marina is de liefste medewerkster van het Fliegercamp en wordt met name door de Teckels in hun hart gesloten. Zij heeft zich onsterfelijk gemaakt door onze ouwe dibbes, Jeffrey, in het ziekhuis van Lienz te bezoeken tijdens zijn verblijf na het ongeluk van 2009. Dat heeft ons allen zo geraakt dat zij vanaf die dag niet meer kapot kan bij ons. We waren zeer vereerd dat zij ons persoonlijk te gast had gevraagd, en we moesten drie keer navragen of ze echt meende dat we zelf geen voedsel hoefden mee te brengen. Toen hebben we een leuke kaart gehaald en in de enveloppe elk een tientje gestopt, omdat we ons bijna bezwaard voelden om met lege handen aan te komen. We hebben een ontzettend leuke avond gehad bij Marina en haar man Josef (Seppi) en hun kinderen. Ik heb nog nooit eerder zo’n hoog tempo gezien waarin halve liters bier geserveerd werden. En het eten was verrukkelijk! Seppi stond aan de grill en Marina had samen met dochterlief lekkere salades en sausen gemaakt. We zaten onder een dakje dat aan twee zijden door een dichte wand werd ondersteund, terwijl de andere zijden open waren. Op de vrije hoek was een kunstzinnige RVS-pilaar geplaats. We konden met gemak rond de eettafel zitten, met 12 personen. Er was zelfs een bar, een geluidsinstallatie en een grote flatscreen TV. Ik zeg, dit geeft inspiratie.
Dit verhaal is inmiddels aangekomen op de woensdag, geloof ik. Ach, wat maakt het uit?! Woensdag was de weersvoorspelling wat kritisch, er zou in de middag overontwikkeling komen en later onweer volgen. Nou, dat hebben we geweten!
Om 9 uur ging de groep naar de 500m en je kon al merken dat er een bewustzijn was ontstaan voor het vliegen. Tijdens de vluchten van woensdag werden er al oefeningen gedaan, zoals met ‘oren’ vliegen. De tips van de vleugel vouwt zich daarbij naar onderen om, zodat het dragende deel kleiner wordt. Gevolg: grotere daalsnelheid.
Ook mochten de cursisten hun landingscircuit al wat meer zelf bepalen. Deze dag werden de starts gefilmd, zodat ze ’s avonds na het eten konden worden nabesproken, soms tot grote hilariteit van de andere piloten. Toch werd er minder gelachen om de beginners dan om de gevorderden ;-)
Het onweer kwam heel dramatisch aanrollen door het dal. De donkere wolken zakten steeds verder over de bergtoppen naar beneden en een waar gordijn van regen kroop tergend langzaam richting de camping. We zagen vele bliksems en een groot aantal mensen stond op het terras te filmen. De wind stak op en al snel gierde hij door de boompjes. En alles wat niet was vastgesnoerd vloog door de lucht. Op het pad langs het landingsveld stond al het hele seizoen een ‘event-shelter’ van AirTime. Deze heeft het helaas niet overleeft... (gepaste stilte).
Mijn tent heeft het droog gehouden en zelfs mijn enorme luifel stond nog fier overeind. Goe’ spul hè?!
Tijdens de nacht werd het droog en vanmorgen, donderdag, werd ik wakker met de zon op de tent. Kijk, zo moet het! Het was zelfs zo goed dat we aan het eind van de ochtend, toen de lage bewolking begon te stijgen en de Wiesflecker weer te zien was, met de groep gauw omhoog gingen om tegen alle verwachtingen in nog een vliegrondje te draaien. Het was best een leuk gezicht, de wolkenbasis hing vlak boven de startplek en de zon scheen lekker in het dal en op de helling. Helaas werd het al snel thermisch zodat we het bij één rondje moesten laten. Maar het was toch mooi een vliegdag! Kadootje.
De cursisten konden oefeningen doen omdat het in het dal heel rustig was, dus er werd lekker gerold en zelfs een enkel inklappertje werd getrokken.
Rond het middaguur kwam er een klein buitje langs, en het ziet er naar uit dat er vandaag nog wel vaker een spat regen gaat vallen, dus vanmiddag doen de beginners theorie-examen. Dan kunnen we morgen nog maxiaal gebruik maken van het droge weer, tijdens de laatste cursusdag

NB. de kebab-turk in Greifenburg is van 2 augustus t/m 7 september op vakantie, de L*L . . .