Woensdag en donderdag

Wat doe je op een doordeweekse woensdag als je om half acht al gewekt wordt door het Sonnenschein-lied? Je gaat meezingen! En vervolgens ga je ontbijten en douchen.
Vandaag moesten we al om 9 uur aantreden, vanwege de vermeende regen van ‘smiddags. De taak bestond uit het geblinddoekt uitpakken van de pakzak en klaarstaan voor de start. Het was een teamopdracht waarbij gecoacht mocht worden op afstand, via de portofoon. Nienke heeft het kleinste scherm, dus de dames hadden besloten op samen de taak op zich te nemen. En heeft goed uitgepakt, want ‘onze’ meiden zetten de snelste tijd neer van alle teams. Hoppa! 30 punten.
De grootste concurenten, het team Sneeuwwitje en de vliegende pinguins, gingen hier een beetje onderuit met de langste tijd ;-).
Het was een erg vermakelijke opdracht en we hebben veel gelachen. Het geheel speelde zich af op de ‘1300’ , de alm aan de onderkant van een klein skigebiedje. Na de taak zijn we hier ook gestart met de bedoeling (volgende taak) om als team een bepaalde totale vliegtijd neer te zetten.
Stefan en ik hadden wel zin in een flinke thermiekvlucht en het weer leek daar gunstig voor te zijn. Er werd al gedraaid in de bellen rechts van de Emberger en enkelen vlogen boven onze hoofden. We gokten beiden op ca. anderhalf uur vliegen, iets wat ik eerder deze week al eens had gedaan. De beide dames gingen voor respectievelijk een half uur en een duurvlucht (drie kwartier). Onze totaaltijd kwam afgerond op 4 uren, waarmee we verreweg de hoogste waarde lieten noteren. Nu moesten we het nog weten waar te maken...
Barry vond het wel een leuk idee om nog wat verder de helling op te klauteren. Helaas kwam in die tijd de wolk boven de berg steeds verder het dal in schuiven. Terwijl de andere teams langzaam aan het luchtruim kozen, stonden Stefan en ik nog op de alm. Petra en Nienke waren mee omhoog gelopen en waren ook klaar. Eindelijk was er genoeg wind om te starten en we storten opzelf de helling af. In de huisbel op de linkerflank van de helling was het een drukte van belang, maar niemand kreeg echt hoogtewinst. Oei, verkeerde keuze gemaakt?
Toen ik voorbij de voorste bomenrij was zag ik het rechts in het dal regenen. En de wind kwam van die kant. Na 10 minuutjes krabbelen boven de hoek ging het alleen maar naar beneden, waarschijnlijk door koude lucht die door het zijdal kwam aanrollen. Met een laatste inspanning sloot ik aan op de helling van de Wiesflecker, maar ik zat al snel op ‘koehoogte’, met als gevolg een buitenlanding naast het wegrestaurant. De camping ligt aan de overkant van de weg en (belangrijk) achter de hoogspanningskabels. Dus onhaalbaar.
Na telling bleek dat we als team slechts 1 uur en 35 minuten hadden gehaald. Geen punten.
’s Avonds lekker gekookt bij de tenten en daarna gezellig zitten kletsen onder het genot van een borreltje (of twee).


De donderdag bracht ons wederom een zonnige ochtend, met wel wat wolken. En dan bedoel ik geen vliegvriendelijke cumuluswolkje, maar meer van die “zal ik jou eens lekker op je kop zeiken”-wolken. Toch stonden we weer om 9 uur bij de busjes klaar en togen opgewekt naar de Emberger. Onze volgende opdracht was eentje die we al eens eerder hadden opgekregen, maar die toen werd gecanceled; het synchroonvliegen in formatie. Vanaf de 1100 heb je daar natuurlijk meer tijd voor maar ook zouden de snelheidsverschillen meer merkbaar worden. Ik besloot deze keer wel mee te vliegen, sowieso als cameraman, en de figuren me te doen. Al snel na de start bleek echter dat er van een plan geen sprake kon zijn en van communiceren eigenlijk ook niet echt omdat ik de enige was met een headset in mijn helm. Als je door de lucht suist met een gangetje van 35 km/h en je vliegt op 50 m naast een ander, dan wordt het vrij lastig om verstaanbaar te zijn. En dan vliegen er nog twee teamgenoten die niks horen. Kortom, onze vliegfiguren gingen meer op gevoel dan op cue. Ik vloog constant geremd in de achterhoede maar was al snel op gelijke hoogte en ging over op slalombewegingen om het team in beeld te houden. We deden onder deze omstandigheden ons stinkende best, maar we moesten helaas de laatste plaats delen en scoorden 10 puntjes. Wel heel leuk om te doen trouwens, en dus voor herhaling vatbaar (met een goed doorgesproken plan).
Vrij snel daarna ging het hele circus naar de Wiesflecker (de 500m start) voor een massastart, ofwel alle 14 deelnemers tegelijk uitgelegd en met 3 seconden tussentijd starten. Ik stelde me weer dienstbaar op tegen de bosrand met de helmcamera, zodat ik alle starts kon filmen, en met een beetje geluk een groot deel van de landingen.
En dat leverde ‘heile’ leuke beelden op.
Nu kwamen de wolken toch wel erg dichtbij en Barry gaf ons tot 4 uur vrijaf voor de volgende actie. Dat kwam mooi uit want Chrigel Maurer was bijna in Monaco aangekomen. En dit is via de live-view erg bijzonder om te volgen.
De collega-laffe teckels Jeffrey en Jorden zagen hun kans schoon om tijdens hun lunch de goulashsoep weg te spoelen met halve liters Franziskaner Weissbier. Tsja, je mag een aangeboden biertje natuurlijk niet weigeren, zeker niet als Marina de aanbiedster is! Nou bleek later dat Jorden is zijn onmeetbare wijsheid van te voren bij de supermarkt een hele doos van die grote bruine blikken had ingeslagen en deze vulden zijn gehele koelkast. De kaas en vleeswaren moeten daarom in de koelkast van Jeffrey bewaard worden. Om de dag af te sluiten liet Barry de filmpjes zien van de teamopdrachten en daarna waren we echt klaar voor de dag.
Het duurde niet lang of het hele team had plaats genomen voor de luifel van Jorden, niet direct om die biervoorraad...
De voorraad is trouwens wel enorm geslonken, vooral toen Jan en Tjitske ook nog aankwamen met de stoelen onder de arm en de babyphone aan de riem.
Kuddedieren, die teckels.