Zo Ma

Omdat de familie Vlaminkx op zondag zou arriveren, en ik hun belachelijk grote tent al had meegenomen, besloot ik zaterdag tijdens een voldoende lange droge periode hun paleisje op te zetten. De voorspelling voor zondag was namelijk niet best.
Na een half uur zwoegen stond het ding fier en strak. Ik heb er nog een ‘werptent’ als klompenhok voor gezet, zodat ze straks hun schoenen (en klompen!) buiten de tent kunnen uittrekken zonder dat ze daarbij in de regen staan. Handig.
Zaterdagmiddag begon het inderdaad minder buïg te worden, in plaats daarvan ging het over in een langdurige (saaie) regen. Nimbo Stratus, voor de kenners.
Nienke, Petra en Stefan waren in de middag aangekomen en Stefan’s zoontje Max was er ook bij. Ik had al boodschappen gedaan en maakte een lekker avondmaal klaar, waar Nienke graag van mee-at. Achteraf vermoed ik dat de gebruikte champignons nét aan het bederven waren, want ik ben er ’s avonds erg ziek van geworden. Of eigenlijk tijdens de nacht pas. Zondagochtend had ik een vreselijk beroerd gevoel en heb voor 10 uur twee keer overgegeven. Dat hield in dat ik niet meedeed aan de eerste wedstrijddag, waarbij de overige teamleden gelukkig heel goed hun best deden!
Het eerste programmaonderdeel bestond uit schermen-memorie. In de eetzaal. Ons team werd daar tweede. Omdat zich na de middagpauze een verbetering in het weer aankondigde werd het tweede onderdeel een tijdvlucht. In de stijl van de Tour, maar dan anders. Er werd gestart van de Wiesflecker (500m) en elke piloot moest van te voren aangeven hoelang hij/zij dacht te doen over de vlucht. Bij de opzet van het scherm start de tijd (via porto doorgegeven aan de schrijvers op de landing) en als de voeten de grond raken stopt de tijd. Na de vluchten was iedereen erg benieuwd naar hun score, maar de jury was onwrikbaar en liet niets los. Pas na het avondeten was de officiele bekendmaking en de prijsuitreiking voor degen die zijn geschatte tijd het dichts had benaderd. En dat was Stefan! Yeah! Na de totaalscores van elk team bleek dat wij op de tweede plek stonden. (van de vier...)
Voordat ik naar bed ging heb drie verschillende soorten pillen geslikt, de laatste soort was een ovale blauwe pil waar een kriebeltje op stond. Gelijk maar twee van genomen! Ik heb zelfs weer fatsoenlijk gegeten, in het restaurant deze keer, en ging redelijk optimistisch naar bed.
Maandagochtend was in vele opzichten goed.
Ten eerste had het ’s nachts niet geregend, dus alles was nog droog.
Vervolgens heb ik heerlijk ontbeten en kregen we te horen dat we om half tien omhoog gingen. Yes! Er gaat gevlogen worden, en ik ben weer fit! Het werd zelfs een tijdlang mooi weer en tijdens de vlucht ontstond al thermiek. De taak was om met een staalschuurspons een doelwit op de landing te raken, van een minimale hoogte van 100m. Het doel bestond uit drie pilonnen die een soort driehoekje vormden op de grond. In elk sponsje werd een briefje met daarop de naam van de piloot gestopt en verder mocht je zelf weten hoe en hoelang je vloog. Na de briefing op de start, door Leontien, was het startwindow open, dus ik maakte meteen aanstalten om te gaan. JEUK! Ik zag al een paar roofvogels boven de helling zweven en de zon stond heerlijk te schijnen op het dal. Na de wind even gecheckt te hebben met het scherm boven mijn hoofd, maakte ik een muurtje, deed een laatste radiocheck, zette mijn iPod aan en vertrok. De huisbel links op de flank van de starthelling begon al zachtjes aan te werken, maar het hield niet over. Ik moest er wel voor werken. Langzaam maar zeker werd de thermiek sterker en ging hoger, totdat ik helemaal tot clodebase kon doordraaien. Dat lag op 2300m, zus 500m boven de start. Ik heb een paar flyby’s gemaakt en ben uiteindelijk doorgestoken naar de Wiesflecker, waar ik hoog uitkwam. Boven die helling ging het heel gemakkelijk omhoog, zelfs zonder te draaien klom ik tot base en stak door richting Stagor. De valleiwind was daar echter te sterk (venturi bij Steinfeld) en zorgde voor een downdraft. Maar ik had wel even een prachtig uitzicht op de bergrug ten Noorden van Stagor, waar heel strak de sneeuwgrens op stond afgetekend. Ik baalde dat ik juist nu mijn GoPro niet meehad. (want ik had niet gerekend op zo’n vlucht).
Na bijna anderhalf uur was ik bij de dropzone en probeerde de voorwaartse snelheid te compenseren door het sponsje achterwaarts te werpen. Nou, dat hielp weinig. Ik zag Barry van de pilonnen weghollen om het sponsje op te vangen.....
We waren allemaal erg blij dat het weer zo fijn was opgeknapt (en ik ook) en gingen snel lunchen om daarna meteen weer omhoog te gaan. Barry kwam ons halen terwijl we ons brood zaten te knagen, en dit wegspoelden met koffie. Petra vond het even te snel gaan en sloeg een ronde over. De tweede opdracht was nog iets uitdagender, namelijk het woord ‘air’ schrijven op je GPS. Terwijl je vliegt uiteraard. Op de startplek stonden enkelen droog te oefenen, wat natuurlijk een komisch tafereel opleverde. En werden diverse strategiën voorgelegd en besproken. Helaas is de taak gecanceld, omdat Leontien vanaf de landing melde dat er een stevige bovenwind in het dal stond, zodat enkele schermen nauwelijks nog vooruit kwamen. In plaats van de schrijftaak kregen we nu bonuspunten als we een doellanding wisten te maken. En daarbij haalden we drie uit drie! Dus.
Hierna was het nog niet op, voor de liefhebbers, en daar behoorden wij als team ook toe, gingen nog voor een derde keer omhoog, voor een vrije vlucht.
We zitten nu tussen onze tenten in te koken (en te webloggen) en gaan over anderhalf uur de uitslag aanhoren. We zijn benieuwd!

Vandaag dus een superdag, allemaal drie vluchten van de Emberger en het is heel gezellig. Barry liet nog even een mooie wing-over-to-SAT zien boven de landing en ik deed een asymetrische steilspiraal. Uiteraard gevolg door een doellanding. De derde vlucht landde ik zelfs precies op het hesje dat als doel-stip op het veld ligt.

We gaan zo lekker eten bij de tent.